အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းတစ္ပြင့္

ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္က သူနာျပဳ အျဖစ္ ဘိုးဘြားမ်ားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာ ညေနဘက္ ဂ်ဴတီဆင္းရပါတယ္။ ဂ်ဴတီခ်ိန္တိုင္း ဒီေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ကၽြန္မအျမဲ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုက အခန္းတိုင္းရဲ႕တံခါး၀တိုင္းမွာ ရပ္ျပီး စကားစျမည္ေျပာဖို႕ရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ေလ့လာအကဲခတ္ဖို႕ရယ္ေပါ့။

အ့ဲဒီမွာ ကိတ္ နဲ႕ ခရစ္(စ္) ကေတာ့ အျမဲတမ္း သူတို႕ရဲ႕ ဓာတ္ပုံအယ္လ္ဘမ္ အႀကီးႀကီးေတြကို သူတို႕ ေပါင္ေပၚမွာ တင္၊ ဓာတ္ပုံေတြ လွန္ေလွာႀကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အေႀကာင္းေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနတတ္ႀကတယ္။ ကိတ္က ကၽြန္မကို မႀကာခဏဆိုသလို ဟိုးအရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက သူတို႕ဓာတ္ပုံေတြကို အားရေက်နပ္စြာ ျပတတ္တယ္။ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ ခရစ္(စ္)က အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႕ ခန္႕ခန္႕ညားညား လူငယ္ေလး။ ကိတ္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ေကသာပိုင္ရွင္၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းစြာ ျပံဳးတတ္သူ မိန္းမေခ်ာေလး။ ဓာတ္ပုံေတြထဲက ဒီငယ္ရြယ္တ့ဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အျပံဳးဟာ အခ်ိန္ရာသီေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းသြားသြား ထာ၀ရစြဲထင္က်န္ေနမယ့္ အမွတ္တရပဲေပါ့။

ႀကည့္စမ္းပါဦး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူထိုင္ျပီး အယ္လ္ဘမ္ထဲက သူတို႕ရဲ႕ ခ်ိဳျမိန္တ့ဲအတိတ္ အမွတ္တရေတြအေႀကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရရင္း ရယ္ျပံဳးေနလိုက္ႀကတာ။ ျပတင္းေပါက္က ထိုးက်ေနတ့ဲ အလင္းတန္းေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ေဖြးျဖဴေနတ့ဲ ဆံေကသာေပၚမွာ ထင္ဟပ္ေနျပီး အ့ဲအလင္းတန္းေတြေအာက္မွာမွ အျမဲျပံဳးေနတတ္တ့ဲ အေရးအေႀကာင္းေတြ အျပည့္နဲ႕ မ်က္ႏွာေလးႏွစ္ခု။

ကၽြန္မ အျမဲေတြးမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ လူငယ္ေတြ အခ်စ္အေႀကာင္း ဘယ္ေလာက္ထိ အေပၚယံသာ သိႀကသလဲေပါ့။ ဒီေလာက္ နက္ရႈိင္းတ့ဲ အရာတစ္ခုကို သူတို႕ ပိုင္ဆိုင္ေနျပီဆိုတ့ဲ သူတို႕ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အေတြးဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရူးမိုက္သလဲေပါ့။ လူႀကီးေတြသာ တကယ့္အခ်စ္စစ္က ဘာလဲဆုိတာကို သိႀကပါတယ္။ လူငယ္ေတြဆိုတာကေတာ့ ေမတၱာစစ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို မွန္းဆရံုေလးပဲ တတ္ႏိုင္သူေတြပါ။

တစ္ခါတေလ ကၽြန္မတို႕ ေဂဟာ ၀န္ထမ္းေတြ ညေနစာ စားခ်ိန္ဆို ကိတ္နဲ႕ ခရစ္(စ္)က အတူတူ လက္တြဲျပီး ထမင္းစားရံုေဘးကေန ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္တယ္။ အ့ဲလိုအခ်ိန္ေတြဆို ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ စကား၀ိုင္းက ဒီခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ နက္ရႈိင္းတ့ဲ သံေယာဇဥ္အေႀကာင္း လမ္းေႀကာင္း ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ တကယ္လို႕သာ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေတာ့ရင္ က်န္တ့ဲတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲေပါ့။ ခရစ္(စ္)က သန္မာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ကိတ္ကေတာ့ ခရစ္(စ္)အေပၚ အျမဲမွီခိုေနရသူဆိုတာကို ကၽြန္မတို႕အားလုံး သိႀကပါတယ္။

“တကယ္လို႕ ခရစ္(စ္)သာ အရင္သြားရမယ္ဆိုရင္ ကိတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမ်ား ေရွ႕ဆက္ရွင္သန္မလဲ?” ကၽြန္မတို႕ အျမဲပဲ ေတြးမိႀကပါတယ္။

ဒီခ်စ္သူႏွစ္ဦး အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တိုင္း ပုံမွန္လုပ္ေနက် အရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ညေနခင္း ကၽြန္မ ေဆးတိုက္ခ်ိန္ေတြဆို ကိတ္က သူမရဲ႕ ညအိပ္အက်ႌ နဲ႕ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေလးကို ၀တ္ဆင္ျပီး ထိုင္ေနက် ထိုင္ခံုေလးမွာ ကၽြန္မကို ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ခရစ္(စ္)နဲ႕ ကၽြန္မေရွ႕မွာပဲ သူမ ေဆးကိုေသာက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ခရစ္(စ္)က သူမကို ဂရုတစိုက္နဲ႕ သူမထိုင္ခုံကေန ခုတင္ေပၚကို တြဲထူေပးတယ္။ ျပီးရင္ သူမရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ ခ်ိနဲ႕ေနတ့ဲ ခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚမွာ ဂြမ္းေစာင္ကို အသာအယာ ျခံဳေပးပါတယ္။

ဒီေလာက္ ႀကင္နာယုယတ့ဲ သူတို႕အခ်စ္ကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္မ အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေျမာက္ ေတြးမိတယ္။ ဘုရားေရ... ဘာလို႕မ်ား ေဂဟာက ဒီလို ခ်စ္သူစုံတြဲေတြအတြက္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ မထားေပးရတာလဲလို႕ေပါ့။ သူတို႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး အတူတူအိပ္လာခ့ဲတာ၊ ဒီေဂဟာေရာက္မွ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္နဲ႕ အိပ္ႀကရတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ညတိုင္း ညတိုင္း ေႏြးေထြးႀကည္ႏူးမႈဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ခရစ္(စ္)တစ္ေယာက္ ကိတ္ရဲ႕ခုတင္ဆီသြားျပီး ေခါင္းရင္းဘက္က မီးခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ဒါကိုႀကည့္ရင္း ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္တ့ဲ ေဂဟာစည္းကမ္းေတြပါလိမ့္ လို႕ ေတြးမိတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ သူဟာ ကိတ္ကို အႀကင္နာ အနမ္းတစ္ပြင့္ ငုံ႕ေပးလိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ ပါးျပင္ကို ႏူးည့ံစြာ ထိေတြ႕ရင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ႀကတယ္။ ဒီ့ေနာက္ သူမရဲ႕ ခုတင္ေဘး လက္ရန္းအကာကို ဆြဲတင္ျပီးမွသာ ကၽြန္မဘက္ လွည့္လာျပီး သူ႕ေဆးကို ေသာက္တယ္။ ကၽြန္မ ေကာ္ရစ္ဒါဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ထြက္လာခ်ိန္ဆို ခရစ္(စ္)ရဲ႕ “ေကာင္းေသာညပါ ကိတ္” လို႕ဆိုသံကို ႀကားရတယ္။ အခန္းေလးရဲ႕ ေလထုဟာ သူတို႕ခုတင္ႏွစ္ခုကို ျခားနားထားေပမယ့္ ကိတ္ရဲ႕ “ေကာင္းေသာညပါ ခရစ္(စ္)” လို႕ ျပန္ေျပာသံေလးကိုလည္း အျမဲႀကားရစျမဲ။

ကၽြန္မ ဒီႏွစ္ရက္ ဂ်ဴတီနားရပါတယ္။ အလုပ္ျပန္လာတ့ဲရက္၊ ေဂဟာတံခါး၀ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မ ပထမဆုံး ႀကားရတ့ဲ သတင္းက “ခရစ္(စ္) ဆုံးသြားျပီ။ မေန႕က မနက္ပိုင္းပဲ”။
“ဘာ... ဘယ္လိုဆုံးသြားတာလဲ။”
“ရုတ္တရက္ ႏွလုံးရပ္သြားတာ။ အရမ္းကို ျမန္ဆန္လြန္းသြားတယ္ေလ။”
“ကိတ္အေျခအေနေရာ?”။
“သိပ္မေကာင္းလွဘူး”။

ကၽြန္မ ကိတ္အခန္းေလးထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူမက သူမထိုင္ေနက် ထိုင္ခုံေလးမွာ မလႈပ္မယွက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚမွာ ယွက္တင္ျပီး၊ တစ္ခုခုကို စိုက္ေငးႀကည့္ေနတယ္။ သူမ လက္ဖ၀ါးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ဖစ္လစ္(စ္)ေလ...။” သူမရဲ႕ မ်က္လုံးေသေတြက မလႈပ္မယွက္ ေငးေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္မ သူမ ေမးေစ့ကို ျဖည္းညင္းစြာ ဆြဲကိုင္ျပီး သူမကို ကၽြန္မဘက္ လွည့္လိုက္ေစရင္း ထပ္ေျပာတယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ခရစ္(စ္) အေႀကာင္း အခုပဲ ႀကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။”

“ခရစ္(စ္)” ဆိုတ့ဲ စကားလုံးေလးကို အႀကားမွာေတာ့ သူမ မ်က္လုံးေတြ အသက္ျပန္၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မကို ပေဟဋိဆန္စြာ စိုက္ႀကည့္ေနရင္း ကၽြန္မ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္လိုမ်ား ရုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္လာသလဲလို႕ အေျဖထုတ္ေနပုံ ေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ဖစ္လစ္(စ္)ေလ... ကၽြန္မ ခရစ္(စ္)အေႀကာင္းႀကားရတာ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး...”။

သတိ၊ အသိ နဲ႕ အမွတ္တရေတြ သူမ မ်က္ႏွာေပၚ လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ရုတ္တရက္ ၀ဲတက္လာျပီး သူမရဲ႕အေရးအေႀကာင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းသြားႀကတယ္။ သူမ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။ “ခရစ္(စ္) မရွိေတာ့ဘူး...”။
“ကၽြန္မသိပါတယ္။ ကိတ္ရယ္... ကၽြန္မသိပါတယ္။”

အ့ဲေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႕ အားလုံး ကိတ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ခ့ဲႀကတယ္။ သူမကို သူမအခန္းထဲမွာပဲ ထမင္းစားေစတယ္။ သူမကို အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပို ျပဳစုခ့ဲႀကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူမကို ယခင္ပုံမွန္ ေဂဟာ စည္းကမ္းေတြအတိုင္း ျပန္ေနေစခ့ဲရပါတယ္။

မႀကာခဏဆိုသလို ကၽြန္မ ျဖတ္သြားတိုင္း ကိတ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနက်ထုိင္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း ေပါင္ေပၚမွာ အယ္လ္ဘမ္ေလးကိုတင္လို႕၊ ခရစ္(စ္)ရဲ႕ ဓာတ္ပုံေတြကို ၀မ္းနည္းေႀကကြဲစြာ ေငးႀကည့္ေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရဆဲပါ။

အိပ္္ရာ၀င္ခ်ိန္ဟာ သူမအတြက္ တစ္ေန႕တာ အခက္ခဲဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ သူမ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ခရစ္(စ္)ရဲ႕ အိပ္ရာမွာ ေျပာင္းအိပ္ခြင့္ရခ့ဲတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း သူမအိပ္ခါနီး ဂြမ္းေစာင္ကို ျခံဳေပးရင္း သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ စကားစျမည္ေျပာ၊ ရယ္ေမာေနခဲ့ႀကေပမယ့္ ကိတ္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနကာ အထီးက်န္ေနဆဲပါပဲ။ သူမကို သိပ္ခ့ဲျပီး တစ္နာရီအႀကာ ကၽြန္မ အခန္းေလးေရွ႕က ျဖတ္သြားခ်ိန္ထိတိုင္ သူမ ႏိုးေနတုန္းပဲ။ မ်က္လုံုးေတြေႀကာင္ေနျပီး မ်က္ႏွာက်က္ကိုသာ ေငးႀကည့္ေနဆဲ။

ရက္သတၱပတ္ေပါင္း မ်ားစြာႀကာျမင့္ခ့ဲေပမယ့္ ကိတ္ရဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ကေတာ့ နည္းနည္းမွ ထူးျခားမလာခ့ဲပါဘူး။ သူမကိုႀကည့္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံႀကည္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ခုခုကို ေႀကာက္ရြံ႕ျပီး ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူမကိုယ္သူမ လုံျခံဳမႈ ကင္းမ့ဲတယ္လို႕ ခံစားေနရပုံပါပဲ။ ဘာေႀကာင့္ပါလိမ့္ လို႕ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ သူမအတြက္ ဒီအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္က တျခား ေန႕ဘက္အခ်ိန္ေတြထက္ ဘာေႀကာင့္မ်ား ပိုခက္ခဲ ရွည္လ်ားေနရသလဲေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ည ကၽြန္မ သူမအခန္းထဲ ေရာက္သြားခ့ဲခ်ိန္မွာလည္း အရင္ညေတြလိုပဲ မ်က္လုံးေႀကာင္ျပီး လုံး၀ ႏိုးေနတ့ဲ ကိတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ “ကိတ္... မင္းရဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းကိုမ်ား သတိရေနတာလား...?” ကၽြန္မ ဘာမွမေတြးမိဘဲ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီ့ေနာက္ ကၽြန္မ သူမရဲ႕ အေရးအေႀကာင္းေတြနဲ႕ ပါးျပင္ကို ငုံ႕နမ္းလိုက္မိတယ္။

ကၽြန္မ ေရကာတာတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္မိသလိုပဲ။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ သူမပါးျပင္ေပၚ တရႀကမ္း ေျပးဆင္းလာႀကတယ္။ သူမလက္ေတြကလည္း ကၽြန္မ လက္ေတြကို တင္းရင္းစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႕ေပါ့။ “ခရစ္(စ္)က ငါ့ကို အျမဲ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္း ေပးေနက်...” သူမ ေျပာရင္း ရႈိက္ငိုတယ္။

“ကၽြန္မသိပါတယ္ ကိတ္ရယ္...” ကၽြန္မ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာမိတယ္။
“ငါသူ႕ကို အရမ္းသတိရတယ္။ ငါ့ကို ဒီႏွစ္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းေတြ ေပးခ့ဲတာေလ...”။ ကၽြန္မ သူမ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေနစဥ္ သူမ စကားလုံးေတြခဏရပ္ျပီး ပင့္သက္ရႈိက္လိုက္တယ္။ “ငါေလ... သူ႕အနမ္းေတြ မရွိဘဲနဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္...”။

သူမ ေက်းဇူးတင္တ့ဲ မ်က္လုံးအစုံနဲ႕ ကၽြန္မကို ေမာ့ႀကည့္ရင္းေျပာတယ္။ “အိုး... မင္းရဲ႕ အနမ္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”

ေသးငယ္တ့ဲ အျပံဳးေလး တစ္ပြင့္ကို ကိတ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးမွာ ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ “မင္းသိလား...” သူမက လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေျပာတယ္။ “ခရစ္(စ္)က ငါ့ကို သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ အျမဲ ဆိုျပေလ့ရွိတယ္။”
“အိုး... ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္တယ္” သူမ ေခါင္းကို ျငိွမ့္ရင္းေျပာတယ္။ “ငါ ညတိုင္း သူ႕ရဲ႕ ဒီခုတင္ေပၚမွာ လွဲရင္း အ့ဲဒီ သီခ်င္းေလးအေႀကာင္းကို ေတြးမိတယ္ေလ။”
“ဘယ္လို သီခ်င္းေလးမ်ားလဲ... ကိတ္။”

ကိတ္က ျပံဳးျပီး ကၽြန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္လို႕ သူမ လည္ေခ်ာင္းကို ရွင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ဇရာေႀကာင့္ တိုးညင္းေနေပမယ့္ သံစဥ္အျပည့္ရွိေနဆဲ အသံေလးက ဒီသီခ်င္းေလးထဲမွာ ျဖည္းညင္းစြာ လိုက္ပါလြင့္ေမ်ာလာတယ္ေလ။

“ခ်စ္သူရဲ႕ အနမ္းတစ္ပြင့္ အဆုံးမွာမွ ငါတို႕ကို ခြဲခြာခြင့္ေပးပါ။
ငါ အလြန္အိုမင္းျပီး အိပ္မက္ညေတြ ဆက္မမက္ႏိုင္ေတာ့သည့္တိုင္
အ့ဲဒီ အနမ္းတစ္ပြင့္က ငါ့ႏွလုံးသားထဲမွာ အျမဲထာ၀ရ ထင္က်န္ေနမွာပါ။”



Phyllis Volkens ရဲ႕ Chicken Soup for the Woman's Soul ထဲက A Goodnight kiss ကို ဘာသာျပန္ျပီး share ပါတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ဘာသာျပန္ေရးတာမို႕ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းမ်ား မွားယြင္းလြဲေခ်ာ္ေနခ့ဲလွ်င္ ေတာင္းပန္ပါေႀကာင္း...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္