လြမ္း

ခ်စ္သူ...

ငါ့ကို ဘယ္လိုပဲ ထားသြားထားသြား
နင္ ေနမွေကာင္းရဲ႕လား
နံနက္ခင္းတိုင္း အေျဖမရွိတ့ဲ ေမးခြန္း ငါ ထုတ္မိတယ္။

ငါ့ရင္အုံမွာ နင္ စိုက္ခ့ဲတ့ဲ ျမွားတစ္ေခ်ာင္း
ေသြးစက္လက္နဲ႕
တန္းလန္းက်န္ေနခ့ဲတာ ခုထိပဲ။

နင္ပင္ပန္းရင္
လာ၀င္ခိုႏိုင္တ့ဲ သာလာယံ ဇရပ္လို
ေဟာဒီ ႏွလုံးသားက ဆန္႕ တငန္႕ငန္႕နဲ႕။

မ်က္ရည္ပူေတြနဲ႕ ...
တစ္ခါေသဖူးလည္း ပ်ဥ္ဖိုး နားမလည္ႏိုင္ေသးတ့ဲ ေကာင္
ဘယ္ေတာ့မွ မက်က္ႏိုင္တ့ဲ ဒဏ္ရာေတြနဲ႕ ငါ ...
နင္ ျပန္အလာကို င့ံလင့္ ေနတုန္း...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

မိုး

“၀ုန္း” ခနဲ အသံေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေငါက္ခနဲ ထထိုင္လိုက္မိတယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေလ့လာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခုတင္ေပၚမွာပဲ။ အလို... ငါအိပ္သြားတာပါလား။ အိပ္မက္ လွလွေလးက တန္းလန္းႀကီး ျပတ္က်န္ရစ္ခ့ဲျပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ မင္းသမီးေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းျခံထဲမွာ လိုက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနတာ။ ဟီးဟီး။ အဲ.. ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းရင္းမွာ ဖတ္လက္စ စာအုပ္က ဖြင့္လ်က္သား။ သူ႕ခမ်ာ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္လာဖတ္ပါတ့ဲ... ေခၚေနရွာျပီ။

ကၽြန္ေတာ္ဂရုမစိုက္အား။ ေခါင္းေတြ ခ်ာခ်ာလည္ မူးေနတာ။ အား.. ကၽြတ္ကၽြတ္။ ညက တစ္ညလုံး မအိပ္ဘဲ ရုပ္ရွင္ငမ္းေနတာကိုး။ ခုနေလးတင္မွ အိပ္ေပ်ာ္သြားပါတယ္။ အေႏွာင့္အယွက္ကလည္း မ်ားပါ့။ ကိုေရႊမိုးက ပေယာဂ ကင္းကင္း ေပးမအိပ္ဘူး။ ခုနက ဘာအသံႀကီးပါလိမ့္။ စပ္စုလိုက္ဦးမယ္။ ဂ်က္ခ်ထားတ့ဲ ၀ရန္တာ တံခါးကို ဖြင့္ေတာ့၊ အမေလး... ေအးလိုက္တ့ဲ ေလေတြ။ ေကာင္းကင္ တစ္ခြင္လုံးလည္း ပိန္းပိတ္ေအာင္ မည္းေမွာင္ေနတာမ်ား ဘာနဲ႕ တူလဲဆိုေတာ့ ႏွစ္ရွည္လမ်ား မေလွ်ာ္ရေသးတ့ဲ လက္ႏွီးစုတ္နဲ႕ေတာင္ တူတယ္။ မိုးေတာင္ ေတာ္ေတာ္ သည္းေနပါေပါ့လား။ ဒါဆို အခုနက ကၽြန္ေတာ့္ အိပ္မက္ လွလွေလးေတြကို ဖ်က္ဆီးခ့ဲတ့ဲ အသံႀကီးက မိုးျခိမ္းသံေပါ့။

အားလားလား။ ေခါင္းေတြ ေနာက္လြန္းလို႕ ၀ရန္တာမွာ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ေလေအးေတြ တျဖဴးျဖဴးနဲ႕ တယ္မဆိုးဘူးပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕မွာ ျမင္ေနရတာက ခပ္ျမင့္ျမင့္ အေဆာက္အဦး LASALLE College of the Arts။ သူ႕ရဲ႕ ေငြေရာင္ေတာက္ေတာက္ ေက်ာင္း logo က မီးခိုးေရာင္ ေကာင္းကင္ ေနာက္ခံနဲ႕ အေတာ္ကို ပနံရေနတာ။ ဒီ့ထက္ ပိုမိုက္တာက “ဂ်ံဳး”ခနဲဆို အ့ဲ LASALLE ေနာက္က မီးခိုးေရာင္ background ေကာင္းကင္ႀကီး ႏွစ္ျခမ္းဆြဲျဖဲခံလိုက္ရတာပဲ။ မိုးႀကိဳးပစ္တယ္ ေခၚလား လွ်ပ္စီးလက္တယ္ ေခၚလား မသိပါဘူး။ ဒီျမိဳ႕မွာ ဒါ ပထမဆုံး အႀကိမ္ ျမင္ဖူးတာပဲ။ အေတာ္မိုက္တယ္။

အ့ဲ အလွအပေတြ ထိုင္ခံစားလို႕ျဖင့္ မ၀ေသးဘူး။ အေႏွာင့္အယွက္ က ၀င္ျပန္ျပီ။ စာလုပ္တ့ဲ။ ဦးေႏွာက္က အမိန္႕ေပးေနတာ။ မနက္ျဖန္ ေနာက္ဆုံး စာေမးပြဲေလ။ ေနာက္ဆုံး ဘာသာပဲ။ ဒါျပီးရင္ ၀ဋ္ကၽြတ္ျပီဗ်။ ေနာက္ဆုံး စာေမးပြဲေတြ ဘာေတြ လုပ္မေနနဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ စာမလုပ္ခ်င္တာက မလုပ္ခ်င္တာပဲ။ ဂရုမစိုက္ဘူး။ စာေမးပြဲမ်ား လြန္ကို လြန္လြန္းတယ္။ ဒင္း ႏွိပ္စက္လို႕ ဘေလာ့ဂ္ေတာင္ အေတာ္ ဖုန္တက္ေနျပီ။ ဒီပို႕စ္ေလး ေရးျပီးရင္ေတာ့ ျပန္အိပ္ေတာ့မယ္။ အိပ္မက္ေလးလည္း ဆက္တာေပါ့။ မိုးေအးေအးေလးနဲ႕ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ဇိမ္လဲေနာ္။ ဟီး... :D

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

စာႀကည့္တိုက္ႏွင့္ တစ္ညတာ

ကၽြန္ေတာ္ ဒီတေလာ စိတ္နဲ႕လူ လုံး၀ မကပ္ပါဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘာလုပ္လို႕ ဘာကိုင္ေနမိမွန္းလည္း မသိပါဘူး။ အသက္မပါသလိုပဲ။ စာေမးပဲြကလည္း နီးေနျပီ။ စာလုပ္ဖို႕ စိတ္က လုံး၀ မရွိေရးခ် မရွိ၊ ဘေလာ့ဂ္ ဖက္လည္း မေရာက္ျဖစ္နဲ႕။ ဘာမွ ေရေရရာရာ ျပီးေျမာက္ေအာင္ မလုပ္ခ့ဲရေသးပါလားလို႕ ေတြးမိတိုင္း စိတ္ညစ္ေနမိတယ္။ ဟိုတေလာက ကၽြန္ေတာ္ ေနမေကာင္းဘူးဆို ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကို ေျပာျပမိပါတယ္။ မာမား (တရုတ္ထုံးစံ၊ အေမ့ကို မာမားလို႕ပဲ ေခၚပါတယ္။) ေရႊနားေတာ္ထဲ ဘယ္လိုဘယ္ပံု ေပါက္ႀကားသြားမွန္းမသိဘူး။ မေန႕က ခ်က္ခ်င္းကို ဖုန္းဆက္လာတာ။ ဆက္တ့ဲ အခ်ိန္ကလည္း ည ႏွစ္နာရီခြဲ။ “မာမား သမီးကို စိတ္ပူလို႕” တ့ဲ။

ဒီေနရာမွာ မာမား ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာလို႕ ညႏွစ္နာရီခြဲ ႀကီး ဖုန္းဆက္ရသလဲ လို႕ ေမးစရာျဖစ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရွင္းျပပါ့မယ္။

ရန္ကုန္မွာဆို ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံး (အေနာက္က်ဆုံး) အိပ္ခ်ိန္က ည ဆယ့္ႏွစ္နာရီပါ။ ပါပါးက ဒီ့ထက္ ေနာက္က်ျပီးမွအိပ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မအိပ္မခ်င္း အနားမွာထိုင္ျပီး စကားလုံးေတြ စက္ေသနတ္ပစ္ပါေတာ့တယ္။ (“လူငယ္ဆိုတာ ေစာေစာအိပ္ျပီး ေစာေစာထရတယ္။ ဒါမွ လန္းဆန္းျပီး လုပ္စရာရွိတာ ေကာင္းေကာင္း လုပ္ႏိုင္မွာေပါ့” - ပါပါး ကၽြန္ေတာ့္ကို ပစ္ေနက် စကား က်ည္ဆံမ်ားထဲမွ အပစ္အမ်ားဆုံး က်ည္ဆံ တစ္ေတာင့္ ... ဤကားစကားခ်ပ္။) တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္က က်ည္ကာအက်ႌ၀တ္ထားရင္ (ျပန္ရစ္ႏိုင္ရင္) ပါပါး က်ည္ဆံ ေတြကို ခံႏိုင္ပါတယ္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က အလံျဖဴေထာင္ရတာ မ်ားပါတယ္ (ဟီးဟီး)။ ပါပါးက ေလသံ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးနဲ႕ တိုက္တြန္းယူတတ္တာမ်ိဳးကိုး။ ကၽြန္ေတာ့္ ေပ်ာ့ကြက္ကိုသိတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က ေခ်ာ့ေျပာရင္ ပါသြားတတ္တ့ဲ လူမ်ိဳးဆိုေတာ့ (ေဟာဗ်ာ... ေႀကာ္ျငာက ၀င္ျပန္ျပီ။) ပါပါး ဗ်ဴဟာအဆုံးမွာ လိမ္လိမ္မာမာ လက္ေျမွာက္အရံႈးေပး၊ အိပ္ရာထဲ မအိပ္ခ်င္အိပ္ခ်င္နဲ႕ ထိုး၀င္အိပ္ရတာခ်ည္းပဲ။

မာမားကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေႀကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတ့ဲသူေပါ့။ ေအးေလ... အေမဆိုေတာ့လည္း မသိပဲ ဘယ္ေနပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖုန္းဆက္တိုင္း ညေစာေစာ အိပ္ဖို႕ မွာတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ညည ေနာက္က်မွ အိပ္တတ္တာ သိတာကိုး။ “သမီး... ည ညဥ့္နက္တ့ဲထိ မေနနဲ႕ေနာ္။ ေနမေကာင္းျဖစ္မယ္။” အျမဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို မွာေနက်။ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေရးပ်က္ရင္၊ အိပ္ရာ၀င္ေနာက္က်ရင္ ေနမေကာင္းျဖစ္တတ္တာ သိတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အလိုက္သင့္ “ဟုတ္က့ဲပါ... အလြန္ဆုံးေန၊ ညဆယ့္ႏွစ္နာရီပါပဲ” ေပါ့။

အဲ... စကားေတြက ရွည္ကုန္ျပီ။ အေပၚက အေႀကာင္းအရာကို ဆက္ရဦးမယ္။ မာမားက ညႏွစ္နာရီခြဲႀကီး ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ေနမယ္မွန္း သိရက္သားနဲ႕ ဘာေႀကာင့္ဖုန္းဆက္သလဲ။ အေႀကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းထဲမွာ ညာေျပာေနခ့ဲတာ သိလို႕ပါပဲ။ “အာ.. မဟုတ္ပါဘူး .. မာမားကလည္း..” ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုပဲ ျငင္းျငင္း၊ ကၽြန္ေတာ္ ညာေျပာေနတာကို အတပ္သိတယ္။ ဖုန္းထဲမွာဆို ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြ မျမင္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေျပာေနတာေတြ အဟုတ္ ထင္ေနမွာပဲလို႕ ေတြးထားခ့ဲမိတာ ကၽြန္ေတာ္ မွားပါေလေရာ။ အေမေတြမ်ား ဖုန္းထဲက အသံ ႀကားရံုနဲဲ႕တင္ သားေတြ သမီးေတြ ဘာျဖစ္ေနလဲ စုံစမ္းေထာက္လွမ္း ျပီးသား။

အ့ဲေတာ့ မေန႕ညက မာမားဖုန္းဆက္ခ်ိန္ ေက်ာင္းစာႀကည့္တိုက္မွာ သူငယ္ခ်င္းတစ္စုနဲ႕ စာလုပ္ေနခ်ိန္ပါ။ (အမည္ခံ စာလုပ္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ရံဖန္ရံခါ Facebook ၊ Games ၊ ၀တၳဳ အစရွိေသာ ေႀကာ္ျငာမ်ားလည္း ၀င္တတ္ပါသည္။) စာထဲ စိတ္ပါလြန္းလို႕ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီစာ ဒီအခ်ိန္မွ မလုပ္ရင္ စာေမးပြဲမွာ ဒုကၡနဲ႕ လွလွေရာ ျမျမပါ ေတြ႕ကိန္းျမင္တယ္လို႕ ေဗဒင္ဆရာက ေဟာထားလို႕ (သိပ္မွန္တာပဲေနာ္ ဟီးဟီး)။

ကၽြန္ေတာ္ law ဖတ္စာအုပ္ႀကီး ေရွ႕ခ် စိမ္ေျပနေျပ ဖတ္ေနတုန္း (ထင္ရတာပဲ... ေခါင္းႀကီးငုံ႕ျပီး စာဖတ္ေနလား ငိုက္ေနလားမသိ) စားပြဲက တုန္သြားလို႕ ေလ့လာလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဖုန္းက တုန္ေနတာပဲ။ အိပ္ခ်င္မူးတူးနဲဲ႕ဆိုေတာ့ ဖုန္းနံပါတ္လည္း မႀကည့္မိ၊ ဒီတိုင္း Answer ႏွိပ္လိုက္မိတာ။

“Hello”။
“သမီးလား”။
“ဟုတ္က့ဲ”။ (ဘယ္သူ ဘယ္၀ါမွန္း မသိ။)
“သမီး ဘယ္မွာတုန္း”။
“ေက်ာင္းမွာ”။ (လႊတ္ခနဲ ေျဖလိုက္မိတယ္။ အိပ္ေငြ႕မျပယ္ေသးဘူး။ )
“ဟမ္၊ သမီး.. ေက်ာင္းမွာ ဒီအခ်ိန္ထိ ဘာလုပ္ေနတုန္း။ ဒီေလာက္ေနာက္က်ေနျပီ။ အိမ္မျပန္ေသးဘူးလား။ အိပ္ခ်ိန္ေတာင္ ေက်ာ္ေနျပီေလ။ မာမား ထင္သားပဲ..........” ဟင္? မာမား? ေအာင္မေလးေတာ္... မာမားအသံေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ စိတ္ေတြ လႊတ္ထြက္ေနပုံမ်ား ဖမ္းလို႕ကို မမိေတာ့ဘူး။ ေသျပီ ေသျပီ။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အသိေတြ ရုတ္တရက္ တရစက္ ၀င္လာတ့ဲ စကားလုံး က်ည္ဆံေတြေႀကာင့္ ျပန္စုစည္းလာျပီ။ ေသျပီ။ ဒီတစ္ခါ တကယ္ေသျပီ။ အလိမ္ေပၚကုန္ျပီ။ အ့ဲဒါနဲ႕ ပဲ ကၽြန္ေတာ္ စာႀကည့္တိုက္မွာ စာလုပ္ေနေႀကာင္း ရွင္းျပေတာ့ မာမားက... လူကျဖင့္ ေနေကာင္းေကာင္း မေကာင္းေသးတာကို ညလုံးေပါက္ စာထိုင္လုပ္ေနရလားတ့ဲ... ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူပါတယ္။ ဆူပါ ဆူပါ။ အဆူမခံရတာ ႀကာျပီဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွ ျပန္မေျပာမိပါဘူး။ အရင္ကဆို ျပန္ခံေျပာေနက်။ ခုေတာ့ ျငိမ္ျငိမ္ေလး မာမား စက္ေသနတ္ က်ည္ဆံ ကုန္သြားတ့ဲ အထိ ထိုင္နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။ “အင္း... ” “ဟုတ္က့ဲ...” ေတာင္ မလုိက္မိဘူး။

ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က ဘာအသံမွ မႀကားရေတာ့ ဖုန္းလိုင္း ျပတ္သြားတယ္ ထင္ျပီး “ဟ့ဲ သမီး ႀကားရလား” တ့ဲ။ မာမားေအာ္ေျပာေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္လည္း “ဟုတ္က့ဲ” ေပါ့။ ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္မွန္းမသိပါဘူး။ ငိုခ်င္စိတ္ေတြ ေပါက္လာတာနဲ႕ ငိုခ်မိတယ္။ အ့ဲဒါက စာႀကည့္တိုက္အျပင္ဘက္ ခုံတန္းေတြမွာပါ။ ခုနတုန္းက ကၽြန္ေတာ္ မာမားဆက္ေနမွန္း သိေတာ့မွ အျပင္ အျမန္ေျပးထြက္သြားမိတာကိုး။ စာႀကည့္တိုက္ထဲမွာ စကားက်ယ္က်ယ္ ေျပာလို႕ မရဘူးေလ။ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ငိုခ်င္စိတ္ကို တားပါေသးတယ္။ မာမားက လိုတာထက္ ပိုေတြးျပီး စိတ္ပူတတ္တ့ဲ သူဆိုေတာ့ ဒီအခ်ိန္မွာ အ့ဲလိုႀကီး မငိုသင့္ဘူးေလ။ ဒါကိုကၽြန္ေတာ္သိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မရေတာ့ဘူး။ မ်က္ရည္ေတြက ေတာက္ေလွ်ာက္ စီးက်ေနျပီ။ အီမို ေနတာလား ဘာလား ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ မသိပါဘူး။ စိတ္ညစ္ေနတာပဲ သိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ႀကာ ငိုေနမိတယ္။ မာမားလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႕အတူ မ်က္ရည္က်ေနတယ္လို႕ ထင္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာအသံမွ မႀကားပါဘူး။ ေနာက္ဆုံး ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်င္တ့ဲ အေႀကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့မွ မာမား စကားျပန္ေျပာတယ္။ “သမီး... အ့ဲလို မခၽြဲနဲ႕ေလ... ကေလး မဟုတ္ေတာ့ဘူး... စာႀကိဳးစား... လုပ္သင့္တာေတြ ေကာင္းေကာင္းလုပ္... ျပီးရင္ အိမ္ျပန္ရမွာေပါ့...” ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏွစ္သိမ့္ပါတယ္။

ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း ကေလးဆန္တယ္။ ခုထိ လူႀကီးစိတ္ မေမြးႏိုင္ေသးဘူး။ ထစ္ခနဲဆို စိတ္ေကာက္မယ္။ စိတ္ညစ္ရင္ ငိုမယ္။ ဘာမွ မစဥ္းစားဘဲ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာခ်လိုက္မယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အႏိုင္က်င့္မယ္။ ပတ္၀န္းက်င္ကို ေတာ္ရံု ဂရုမစိုက္ဘူး။ ငိုလြယ္ ျပံဳးလြယ္ ရယ္လြယ္တယ္။ တစ္နည္းေျပာရရင္ေတာ့ အေပါင္းအသင္း မ၀င္ဆံ့ပါဘူး။ ဒီအက်င့္ေတြကို ေဖ်ာက္ဖို႕ရာလည္း ခုထိ မတတ္ႏိုင္ေသးပါဘူး။

မေန႕ညက မာမားနဲ႕ စကားေျပာျပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ေနလို႕ ေကာင္းသြားတယ္။ ေယာက္ယက္ခတ္ေနတ့ဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ျပန္ရွာ တည့္မတ္ ေပးခ့ဲ တာကိုး။ ခုမွ စာဘက္ နည္းနည္း (နည္းနည္းေလးပါပဲ) စိတ္ျပန္ေရာက္လာလို႕။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။ ဟီးဟီး။ ခုစာလုပ္ေနရင္း ဖုန္တက္ေနတ့ဲ ဘေလာ့ဂ္ဘက္ ခဏေရာက္လာတာ။ ခု ျပန္သြားရေတာ့မယ္။ ခဏေန ျပန္လာခ့ဲမယ္ေနာ္။ :)

谢谢！ See you! :)

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

အေမ့အိမ္ေလး

မေန႕ညတည္းက လူကေနလို႕မေကာင္းဘူး။ အစာအိမ္ေအာင့္ျပီး တစ္ခ်ိန္လုံး အန္ခ်င္ေနတာ ခုခ်ိန္ထိပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ခႏၶာရာသီဥတုနဲ႕ စိတ္ရာသီဥတု တြဲေနတ့ဲ လူဆိုေတာ့ နည္းနည္းေလး ေနလို႕မေကာင္းဘူးဆိုရင္ စိတ္ဓာတ္ေတြပါ ေျမႀကီးထဲ ထိုးဆင္းကုန္တယ္။ အရင္က အစာအိမ္ နာျပီဆို အေမက ေဆးတိုက္ေပး၊ ေဆးလိမ္းေပး၊ ဆန္ျပဳတ္ ျပဳတ္တိုက္ေနက်။ ခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေယာက္တည္း။ ကၽြန္ေတာ္က အရာရာကို ကိုယ္ထူကိုယ္ထ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးေနက် လူတစ္ေယာက္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခုလို အခ်ိန္ဆို အေမ့ကို အရမ္းသတိရမိတယ္။ အေမ့အိမ္ေလးကို အေျပးကေလး ျပန္ခ်င္မိတယ္။

အေမက မႀကာခဏ ေအာ္ေငါက္တတ္တာကလြဲလို႕ အေမ့အျပံဳးေလးက အျမဲ ေအးခ်မ္းပါတယ္။ သားေတြ သမီးေတြ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီဆို အေမက ျပာေနတတ္တာ။ အေဖ့ကို ဟိုဟာသြား၀ယ္၊ ဒီဟာသြား၀ယ္၊ ဟ့ဲ ဒါေတြ သမီးမႀကိဳက္ဘူး၊ သားက ဒါမွႀကိဳက္တာ... သူတစ္ေယာက္ထဲ စီမံ ခန္႕ခြဲျပီး အေဖ့ကိုပါ ဆြဲထည့္ေနက်။ အေဖကေတာ့ တကယ္ကို ေရခဲတုံး ဖင္ခုထိုင္။ အရမ္းေအးတ့ဲ လူေျဖာင့္။ ဒါေပမယ့္ သားသမီးေတြနဲ႕ ပတ္သက္လာျပီဆိုရင္ေတာ့ အေမေရာ အေဖပါ ျပာတတ္ႀကတယ္။ အ့ဲလိုပုံရိပ္ေတြ ျမင္ေယာင္မိရင္း အေမနဲ႕ အေဖကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္မိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က အျပင္ပန္းေတာ့ စိတ္ဓာတ္ ခပ္မာမာ၊ အရာရာ ဥေပကၡာ ျပဳႏိုင္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္လို႕ ထင္ရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အတြင္းစိတ္ကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ နားလည္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ အေမဖုန္းဆက္ျပီဆုိ စကားျဖင့္ မေျပာရေသးဘူး။ မ်က္ရည္က အရင္ဦးတယ္။ အေဖစာေရးျပီဆိုလည္း ခပ္ညစ္ညစ္ စာရြက္ကေလး ႏြမ္းဖတ္သြားတ့ဲအထိ မ်က္ရည္က တေပါက္ေပါက္က်ေနတတ္တာ။ ဒါေတြကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ သိပါတယ္။

ေနာက္ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ဆို အိမ္ျပန္ရေတာ့မယ္ဆိုတ့ဲ အသိက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေႏြးေထြးေစတယ္။ လာမယ့္ စာေမးပြဲႀကီးအတြက္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားဖို႕ အားျပည့္ေစတယ္။ ခုေလာေလာဆယ္ေတာ့ မုန္တိုုင္းထန္ေနတ့ဲ ဒီအစာအိမ္ေႀကာင့္ လုံး၀စာမက်က္ႏိုင္ေသးပါဘူး။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ိဳ႕ ကၽြန္ေတာ့္အနားမွာ အားေပးေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခႏၶာ နာလန္ထလာေပမယ့္ စိတ္ေတြကေတာ့ ပ်ံ႕လြင့္ေနဆဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္ေရေျမ ေျပာင္းလဲသြားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္သိစိတ္က အသိတစ္ခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အျမဲ ေႏြးေထြးေစလ်က္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေနရာပဲ ေရာက္ေနေရာက္ေန ကၽြန္ေတာ္ျပန္အလာကို အျမဲ တံခါးဖြင့္ ႀကိဳဆိုေနမယ့္ အေမ့အိမ္ေလးကေတာ့ ထာ၀ရ မေျပာင္းမလဲ ရွိေနဦးမွာ။

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

စိတ္ခ်င္းအေဖာ္

သုိ႕ - သူငယ္ခ်င္း

အို သူငယ္ခ်င္း
မငိုနဲ႕မငိုနဲ႕
မင္းမငိုရဘူး
ဒါေလးအတြက္နဲ႕ မင္းမ်က္ရည္က်ဖို႕ ထိုက္တန္လို႕လား
မတန္ဘူး မတန္ဘူး
မင္းမ်က္ရည္ေတြက ဒီ့ထက္ အမ်ားႀကီးတန္ဖိုးရွိတယ္
ဒါက အခိုက္အတန္႕ တဒဂၤေလးပဲ
ေနာက္ ခဏေလးေနရင္ ေပ်ာက္သြားမွာ
ငါေျပာျပမယ္ နားေထာင္ေနာ္
မင္းမ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္ သုတ္လိုက္
အို... အားလုံး ေမ့လိုက္ပါကြယ္
မင္းမွာ ေရွ႕ဆက္ေလွ်ာက္ရမယ့္ မနက္ျဖန္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္
ေခါင္းေမာ့ျပီး ယုံႀကည္မႈ အျပည့္နဲ႕ ဆက္ေလွ်ာက္စမ္းပါ
တစ္ေယာက္ထဲ ေလွ်ာက္ရလည္း ဘာျဖစ္လဲ
ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး ... မင္းစိတ္ဓာတ္ေတြ ပိုေတာင္ ႀကံ့ခိုင္လာဦးမယ္
မင္းလုပ္ႏိုင္တယ္လို႕ ငါယုံႀကည္တယ္
ေနာ္.. သူငယ္ခ်င္း
မင္း ဘာပဲ ျဖစ္ေနျဖစ္ေန
ဘယ္သူေတြက ဘာပဲေျပာေျပာ
မင္းေဘးမွာ ငါအျမဲရွိေနမယ္
ငါတစ္ေယာက္လုံး ရွိတယ္
မင္းမ်က္ရည္ေတြ သုတ္လိုက္... သုတ္လိုက္
ေျဖသိမ့္လိုက္ပါ... သူငယ္ခ်င္းရယ္

မွ - မင္းရဲ႕ စိတ္ခ်င္းအေဖာ္

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

Because of you

Because of you, I learnt what friendship is.
Because of you, I learnt what trust is.
Because of you, I learnt what respect is.
Because of you, I learnt what care is.
Because of you, I learnt what merriment is.
Because of you, I learnt what felicity is.
Because of you, I learnt what passion is.
Because of you, I learnt what affection is.
Because of you, I learnt what love is.

As times went by,
Because of you, I learnt what segregation is.
Because of you, I learnt what loneliness is.
Because of you, I learnt what gloominess is.
Because of you, I learnt what dumbness is.
Because of you, I learnt what insomnia is.
Because of you, I learnt what rejection is.
Because of you, I learnt what sobbing is.

And, all because of you,
I still can't seem to learn what hatred is.

Kyel Kywai Chain

ကၽြန္ေတာ္၏ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ား

(၁) ၅ႏွစ္ (သူငယ္တန္း)
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက ဆရာ၀န္ႀကီး သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခ့ဲတယ္။ ႀကီးလာရင္ ဂ်ဴတီကုတ္ အျဖဴဖားဖားႀကီး ၀တ္ျပီး သြားေလရာ နားႀကပ္ေလးနဲ႕ လူနာေတြ ေဆးကုေပးမယ္ေပါ့။ ေတာနယ္ေတြထိသြားျပီး ေစတနာ့ ဆရာ၀န္ လုပ္မယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က လူတစ္မ်ိဳးဗ်။ ပိုက္ဆံတစ္ျပားမွ မရ၊ ကိုယ့္အိတ္စိုက္ျပီး လုပ္ရမယ့္ အလုပ္ဆုိ ရွယ္၀ါသနာ။ ၁၀ တန္းျပီးလို႕ တကယ္တမ္း ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ရေတာ့ ဒီေဆးပညာကို အရမ္းစိတ္၀င္စားခဲ့ေပမယ့္ အေႀကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေႀကာင့္ ေဆးပညာနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ မအပ္စပ္ဘူးဆိုတာ သိလိုက္ရတယ္။ ဒီလိုနဲ႕ ဒီ အိပ္မက္ က အစပ်ဳိးမွာတင္ အေကာင္အထည္မေပၚခ့ဲပါဘူး။

(၂) ၁၀ႏွစ္ (၅တန္း)
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တည္းက (အခုခ်ိန္ထိ) ကိတ္မုန္႕ အရမ္းႀကိဳက္တယ္။ ခ်ိဳတ့ဲ အရာမွန္သမွ် အကုန္ႀကိဳက္တယ္။ အခ်ိဳေတြ စားလြန္းလို႕ ငယ္သြားေတြ တစ္ေခ်ာင္းမွ မက်န္ေအာင္ ပိုးစားလို႕ အကုန္ ႏႈတ္ပစ္ခ့ဲရတာလည္း ဒီတစ္သက္ မေမ့ႏိုင္ဘူး။ ကြတ္ကီး၊ ဂ်ယ္လီ၊ သႀကားလုံး၊ ခ်ိဳခ်ဥ္၊ ေရခဲမုန္႕၊ ေနာက္ဆုံးဘိတ္... မီးဖိုထဲက သႀကားဘူးေတာင္ လစ္ရင္လစ္သလို ႏႈိက္ႏႈိက္စားတာ အေမ့ဆူခံထိလို႕ ႀကက္ေမႊးနဲ႕ ညားေပါင္းလည္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ ကိတ္မုန္႕နဲ႕ ကြတ္ကီးေတြေပါ့။ အ့ဲေတာ့ ၅တန္း ၆တန္းေလာက္မွာ ကိတ္မုန္႕ဆိုင္ အႀကီးႀကီးဖြင့္ခ်င္တ့ဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိခ့ဲဖူးတယ္။ အ့ဲ အိပ္မက္က အႀကီးအက်ယ္ကို ရူးသြပ္ခ့ဲတာ။ ခုထိလည္း ရူးေနတုန္းပါပဲ။ အေမက ကိတ္မုန္႕ ေပါင္မုန္႕ အစုံလုပ္တတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က အ့ဲလို ပါရမီမပါဘူး။ ၀ါသနာအရ ႀကံဳရင္ႀကံဳသလိုေတာ့ စမ္းလုပ္ႀကည့္ဖူးတယ္။ အခုလက္ရွိ ကၽြန္ေတာ္ မလုပ္မျဖစ္ အလုပ္ေတြ၊ မသင္မျဖစ္ ပညာေတြ သင္ေနရေပမယ့္ တစ္ေနေန႕ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ့ (ဘယ္အခ်ိန္လဲေတာ့ မသိေပမယ့္) ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အိပ္မက္ထဲက ကိတ္မုန္႕တူးနံ႕ေလး သင္းေနတ့ဲ ကိတ္မုန္႕ဆိုင္ေလး အေကာင္အထည္ေပၚလာႏိုင္ ေကာင္းပါရဲ႕။

(၃) ၁၅-၁၆ႏွစ္ (၁၀တန္း)
၁၀တန္းတုန္းက ကၽြန္ေတာ့္ကို အေမတို႕ အေဖတို႕က စာပဲ တစ္ခ်ိန္ကုန္ က်က္ခိုင္းေစခ့ဲတယ္။ နဂိုကတည္းက အခ်ဳပ္အေႏွာင္ မႀကိဳက္တ့ဲကၽြန္ေတာ္က ၁၀တန္းမို႕ ေအာင့္အည္းသည္းခံျပီး လိမ္လိမ္မာမာ စာလုပ္ခ့ဲရတာ၊ ၁၀တန္း ျပီးလို႕ကေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ငါလုပ္ခ်င္တာလုပ္မယ္၊ ဘယ္သူမွ မတားနဲ႕၊ အ့ဲလို တင္းထားတာေပါ့။ အ့ဲဒီတုန္းက တစ္ေနကုန္ ေက်ာင္း၊ က်ဴရွင္၊ အိမ္၊ guide၊ ဒီသံသရာကို တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး ပက္ႀကားထပ္ေနခ့ဲရေတာ့ တစ္ခါတေလ ကၽြန္ေတာ္ေလ ဒီ နိစၥဒူ၀ကေန ထြက္ေျပးခ်င္မိတယ္။ ေလွ်ာက္သြားမယ္။ ေလွ်ာက္စားမယ္။ ကမာၻအႏွံ႕ ခရီးထြက္မယ္။ ရြက္လႊင့္မယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က စာေတြခ်ည္းပဲက်က္ အလုပ္ခ်ည္းပဲလုပ္၊ အ့ဲလို ဘ၀မ်ိဳးမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ေနလည္းေနႏိုင္မယ္ မထင္ဘူး။ အလုပ္လုပ္ေနခိုက္လည္း ဘ၀မွာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေနခ်င္တယ္။ အ့ဲဒါနဲ႕ အကိုက္ညီဆုံး အလုပ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ စဥ္းစားမိတယ္။ Tour guide... ။ ဟုတ္တယ္ဗ်... Tourist guide။ ၁၀တန္းေျဖျပီးတာနဲ႕ အေမတို႕ အေဖတို႕ကို tour guide လုပ္ပါရေစလို႕ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ခါးခါးသီးသီးကို ျငင္းတယ္ဗ်။ ငါတို႕ေမြးထားတ့ဲ သမီးမိန္းကေလးက tour guide ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္ရဘူးလို႕ အေဖက ရာဇသံထုတယ္။ အ့ဲဒါနဲ႕ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ tour guide ျဖစ္ခ်င္တ့ဲ စိတ္ကူးအိပ္မက္ေလး လြင့္ျပယ္ခ့ဲရျပန္ပါေရာ။ တစ္ခုေျပာျပမယ္ေနာ္။ အလုပ္တစ္ဖက္နဲ႕ ကမာၻအႏွံ႕ ခရီးသြားခ်င္တ့ဲစိတ္ကူးကုိေတာ့ ခုထိလက္မေလွ်ာ့ႏိုင္ေသးတာ အမွန္ပါ။

(၄) ၂၀ႏွစ္ (တကၠသိုလ္)
ကၽြန္ေတာ္ အခု တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းပညာေတြ သင္ေနရေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တကယ္လုပ္ခ်င္တာ ဒီပညာေတြနဲ႕ ကိုယ္ပိုင္အလုပ္ လုပ္ဖို႕သက္သက္ မဟုတ္ဘူး။ စိတ္ကူးယဥ္ရတာ ေမြးရာပါ၀ါသနာဆိုေတာ့လည္း တစ္ခ်ိန္လုံး စိတ္ကူးေတြ ရြက္လႊင့္ေနမိတာေပါ့ေလ။ ဒီႀကားထဲ စႏၵရား ပညာရွင္ကလည္း ျဖစ္လိုက္ခ်င္ေသးတယ္ဗ်။ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးကေတာ့ စာေရးဆရာ။ အ့ဲေလာက္ထိ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ရတာ ၀ါသနာပါတ့ဲကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ကူးေသးေသးေလး တစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကူးေလးကဒီလို။

ဒီပညာေတြ သင္ျပီးရင္ အကူအညီ လက္ကမ္းဖို႕ လိုေနတ့ဲ ကမာၻ႕ေနရာ အႏွံ႕ကို ကၽြန္ေတာ္သြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ကမာၻက ျပီးျပည့္စုံေအာင္ လွပေနတ့ဲ ကမာၻႀကီး မဟုတ္ေသးဘူး။ ဥပမာ အာဖရိကမွာဆိုရင္ ငတ္မြတ္ေခါင္းပါးမႈေတြ ရင္ဆိုင္ေနရတုန္းပဲ။ မသန္႕ရွင္းတ့ဲေရေႀကာင့္ ႏွစ္စဥ္ အျပစ္ကင္းတ့ဲ ကေလးသူငယ္ေတြ သန္းနဲ႕ခ်ီ ဆုံးရံႈးေနရတုန္းပဲ။ ကိုယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာလည္း ဘက္ေပါင္းမ်ားစြာက အကူအညီလိုေနသူေတြ ဒုနဲ႕ေဒး။ ဒါေႀကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တတ္တ့ဲ ဒီပညာအနည္းငယ္နဲ႕ သူတို႕ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ ကူညီခ်င္တယ္။ ဒီအိပ္မက္ေလးကေတာ့ သိပ္မလုိေတာ့တ့ဲ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ အေကာင္အထည္ေပၚႏိုင္တယ္လို႕ ေမွ်ာ္လင့္မိပါတယ္။ တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အလုပ္တာ၀န္တစ္ဖက္နဲ႕ ခရီးရြက္လႊင့္ခ်င္တ့ဲ အိပ္မက္ေလးလည္း ျပည့္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ဟုတ္ဘူးလား ဟီးဟီး။

အသက္ ၂၅၊ ၃၀၊ ၃၅၊ ၄၀ က်ရင္ေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္မလဲ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာတတ္ေသးပါဘူး။ ျဖစ္ႏိုင္တာကေတာ့ အဖြဲ႕အစည္းတစ္ခုခုနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္အာဖရိကမွာ အလုပ္လုပ္ေနေလာက္မယ္ ထင္တာပဲ။ ဟက္ဟက္ :D

မွတ္ခ်က္။ အထက္ပါ အေႀကာင္းအရာမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ခ်င္ေသာ ကၽြန္ေတာ္ ေလထဲတိုက္အိမ္ေဆာက္ခ့ဲေသာ စိတ္ကူးအိပ္မက္မ်ားကို ခ်ေရးထားျခင္း သက္သက္သာ ျဖစ္ပါသည္။ စကားႀကီး စကားက်ယ္ ေျပာေနျခင္းလည္း မဟုတ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္၏ ေပါက္တတ္ကရ ေလးဆယ္ကို အခ်ိန္ကုန္ခံ ဖတ္ရႈေပးသည့္အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါေႀကာင္း...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

The "You"

Other people walk in and outta my life,
You are the one who makes things right.

No matter how others make me down,
You are the one who enthrones me crown.

At times when misery forces me to cry,
You are the one who sings me a lullaby.

The moments in my life when storms blew,
You are the one who chases away my blues.

Despite our constantly involved fights,
You are the only one I say good night.

Dear, please be by my side forever.
Coz' I can be without you never.

Kyel Kywai Chain

အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းတစ္ပြင့္

ကၽြန္မ တစ္ခ်ိန္က သူနာျပဳ အျဖစ္ ဘိုးဘြားမ်ားျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာမွာ ညေနဘက္ ဂ်ဴတီဆင္းရပါတယ္။ ဂ်ဴတီခ်ိန္တိုင္း ဒီေကာ္ရစ္ဒါေတြမွာ ကၽြန္မအျမဲ လမ္းေလွ်ာက္တတ္တယ္။ ရည္ရြယ္ခ်က္တစ္ခုက အခန္းတိုင္းရဲ႕တံခါး၀တိုင္းမွာ ရပ္ျပီး စကားစျမည္ေျပာဖို႕ရယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဘိုးဘြားေတြရဲ႕ အေျခအေနကို ေလ့လာအကဲခတ္ဖို႕ရယ္ေပါ့။

အ့ဲဒီမွာ ကိတ္ နဲ႕ ခရစ္(စ္) ကေတာ့ အျမဲတမ္း သူတို႕ရဲ႕ ဓာတ္ပုံအယ္လ္ဘမ္ အႀကီးႀကီးေတြကို သူတို႕ ေပါင္ေပၚမွာ တင္၊ ဓာတ္ပုံေတြ လွန္ေလွာႀကည့္ရင္း ငယ္ငယ္တုန္းက အေႀကာင္းေတြ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနတတ္ႀကတယ္။ ကိတ္က ကၽြန္မကို မႀကာခဏဆိုသလို ဟိုးအရင္အခ်ိန္ေတြတုန္းက သူတို႕ဓာတ္ပုံေတြကို အားရေက်နပ္စြာ ျပတတ္တယ္။ ဓာတ္ပုံေတြထဲမွာေတာ့ ခရစ္(စ္)က အရပ္ျမင့္ျမင့္၊ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ၊ ေရႊေရာင္ဆံပင္နဲ႕ ခန္႕ခန္႕ညားညား လူငယ္ေလး။ ကိတ္ကေတာ့ အနက္ေရာင္ေကသာပိုင္ရွင္၊ ႏွစ္လိုဖြယ္ေကာင္းစြာ ျပံဳးတတ္သူ မိန္းမေခ်ာေလး။ ဓာတ္ပုံေတြထဲက ဒီငယ္ရြယ္တ့ဲ ခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ အျပံဳးဟာ အခ်ိန္ရာသီေတြ ဘယ္လိုပဲ ေျပာင္းသြားသြား ထာ၀ရစြဲထင္က်န္ေနမယ့္ အမွတ္တရပဲေပါ့။

ႀကည့္စမ္းပါဦး။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ႀကည္ႏူးစရာ ေကာင္းလိုက္သလဲ။ ႏွစ္ေယာက္သား အတူတူထိုင္ျပီး အယ္လ္ဘမ္ထဲက သူတို႕ရဲ႕ ခ်ိဳျမိန္တ့ဲအတိတ္ အမွတ္တရေတြအေႀကာင္း ျပန္ေျပာင္းသတိရရင္း ရယ္ျပံဳးေနလိုက္ႀကတာ။ ျပတင္းေပါက္က ထိုးက်ေနတ့ဲ အလင္းတန္းေတြဟာ သူတို႕ရဲ႕ ေဖြးျဖဴေနတ့ဲ ဆံေကသာေပၚမွာ ထင္ဟပ္ေနျပီး အ့ဲအလင္းတန္းေတြေအာက္မွာမွ အျမဲျပံဳးေနတတ္တ့ဲ အေရးအေႀကာင္းေတြ အျပည့္နဲ႕ မ်က္ႏွာေလးႏွစ္ခု။

ကၽြန္မ အျမဲေတြးမိတာ တစ္ခုရွိတယ္။ လူငယ္ေတြ အခ်စ္အေႀကာင္း ဘယ္ေလာက္ထိ အေပၚယံသာ သိႀကသလဲေပါ့။ ဒီေလာက္ နက္ရႈိင္းတ့ဲ အရာတစ္ခုကို သူတို႕ ပိုင္ဆိုင္ေနျပီဆိုတ့ဲ သူတို႕ရဲ႕ ဆယ္ေက်ာ္သက္ အေတြးဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ရူးမိုက္သလဲေပါ့။ လူႀကီးေတြသာ တကယ့္အခ်စ္စစ္က ဘာလဲဆုိတာကို သိႀကပါတယ္။ လူငယ္ေတြဆိုတာကေတာ့ ေမတၱာစစ္ဆိုတာ ဘာလဲဆိုတာကို မွန္းဆရံုေလးပဲ တတ္ႏိုင္သူေတြပါ။

တစ္ခါတေလ ကၽြန္မတို႕ ေဂဟာ ၀န္ထမ္းေတြ ညေနစာ စားခ်ိန္ဆို ကိတ္နဲ႕ ခရစ္(စ္)က အတူတူ လက္တြဲျပီး ထမင္းစားရံုေဘးကေန ခပ္ျဖည္းျဖည္း ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတတ္တယ္။ အ့ဲလိုအခ်ိန္ေတြဆို ကၽြန္မတို႕ရဲ႕ စကား၀ိုင္းက ဒီခ်စ္သူႏွစ္ဦးရဲ႕ နက္ရႈိင္းတ့ဲ သံေယာဇဥ္အေႀကာင္း လမ္းေႀကာင္း ေျပာင္းသြားတတ္တယ္။ တကယ္လို႕သာ သူတို႕ထဲက တစ္ေယာက္ေယာက္ မရွိေတာ့ရင္ က်န္တ့ဲတစ္ေယာက္ ဘယ္လိုျဖစ္သြားမလဲေပါ့။ ခရစ္(စ္)က သန္မာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ျပီး ကိတ္ကေတာ့ ခရစ္(စ္)အေပၚ အျမဲမွီခိုေနရသူဆိုတာကို ကၽြန္မတို႕အားလုံး သိႀကပါတယ္။

“တကယ္လို႕ ခရစ္(စ္)သာ အရင္သြားရမယ္ဆိုရင္ ကိတ္တစ္ေယာက္ ဘယ္လိုမ်ား ေရွ႕ဆက္ရွင္သန္မလဲ?” ကၽြန္မတို႕ အျမဲပဲ ေတြးမိႀကပါတယ္။

ဒီခ်စ္သူႏွစ္ဦး အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္တိုင္း ပုံမွန္လုပ္ေနက် အရာတစ္ခုရွိပါတယ္။ ညေနခင္း ကၽြန္မ ေဆးတိုက္ခ်ိန္ေတြဆို ကိတ္က သူမရဲ႕ ညအိပ္အက်ႌ နဲ႕ ေျခညွပ္ဖိနပ္ေလးကို ၀တ္ဆင္ျပီး ထိုင္ေနက် ထိုင္ခံုေလးမွာ ကၽြန္မကို ထိုင္ေစာင့္ေနတတ္တယ္။ ခရစ္(စ္)နဲ႕ ကၽြန္မေရွ႕မွာပဲ သူမ ေဆးကိုေသာက္တယ္။ ျပီးတာနဲ႕ ခရစ္(စ္)က သူမကို ဂရုတစိုက္နဲ႕ သူမထိုင္ခုံကေန ခုတင္ေပၚကို တြဲထူေပးတယ္။ ျပီးရင္ သူမရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ ခ်ိနဲ႕ေနတ့ဲ ခႏၶာကိုယ္ေလးေပၚမွာ ဂြမ္းေစာင္ကို အသာအယာ ျခံဳေပးပါတယ္။

ဒီေလာက္ ႀကင္နာယုယတ့ဲ သူတို႕အခ်စ္ကို ျမင္တိုင္း ကၽြန္မ အႀကိမ္တစ္ေထာင္ေျမာက္ ေတြးမိတယ္။ ဘုရားေရ... ဘာလို႕မ်ား ေဂဟာက ဒီလို ခ်စ္သူစုံတြဲေတြအတြက္ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္ မထားေပးရတာလဲလို႕ေပါ့။ သူတို႕ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး အတူတူအိပ္လာခ့ဲတာ၊ ဒီေဂဟာေရာက္မွ တစ္ေယာက္အိပ္ခုတင္နဲ႕ အိပ္ႀကရတယ္။ သူတို႕ရဲ႕ ေရွ႕ဆက္ဘ၀တစ္ေလွ်ာက္လုံး ညတိုင္း ညတိုင္း ေႏြးေထြးႀကည္ႏူးမႈဆိုတာ မရွိႏိုင္ေတာ့ဘူးေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ ခရစ္(စ္)တစ္ေယာက္ ကိတ္ရဲ႕ခုတင္ဆီသြားျပီး ေခါင္းရင္းဘက္က မီးခလုတ္ကို ပိတ္လိုက္တယ္။ ဒါကိုႀကည့္ရင္း ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေႀကာင္ေတာင္ေတာင္ႏိုင္တ့ဲ ေဂဟာစည္းကမ္းေတြပါလိမ့္ လို႕ ေတြးမိတယ္။ ျပီးတာနဲ႕ သူဟာ ကိတ္ကို အႀကင္နာ အနမ္းတစ္ပြင့္ ငုံ႕ေပးလိုက္တယ္။ သူမရဲ႕ ပါးျပင္ကို ႏူးည့ံစြာ ထိေတြ႕ရင္း သူတို႕ႏွစ္ေယာက္လုံး အျပံဳးခ်င္း ဖလွယ္ႀကတယ္။ ဒီ့ေနာက္ သူမရဲ႕ ခုတင္ေဘး လက္ရန္းအကာကို ဆြဲတင္ျပီးမွသာ ကၽြန္မဘက္ လွည့္လာျပီး သူ႕ေဆးကို ေသာက္တယ္။ ကၽြန္မ ေကာ္ရစ္ဒါဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ထြက္လာခ်ိန္ဆို ခရစ္(စ္)ရဲ႕ “ေကာင္းေသာညပါ ကိတ္” လို႕ဆိုသံကို ႀကားရတယ္။ အခန္းေလးရဲ႕ ေလထုဟာ သူတို႕ခုတင္ႏွစ္ခုကို ျခားနားထားေပမယ့္ ကိတ္ရဲ႕ “ေကာင္းေသာညပါ ခရစ္(စ္)” လို႕ ျပန္ေျပာသံေလးကိုလည္း အျမဲႀကားရစျမဲ။

ကၽြန္မ ဒီႏွစ္ရက္ ဂ်ဴတီနားရပါတယ္။ အလုပ္ျပန္လာတ့ဲရက္၊ ေဂဟာတံခါး၀ေရာက္တာနဲ႕ ကၽြန္မ ပထမဆုံး ႀကားရတ့ဲ သတင္းက “ခရစ္(စ္) ဆုံးသြားျပီ။ မေန႕က မနက္ပိုင္းပဲ”။
“ဘာ... ဘယ္လိုဆုံးသြားတာလဲ။”
“ရုတ္တရက္ ႏွလုံးရပ္သြားတာ။ အရမ္းကို ျမန္ဆန္လြန္းသြားတယ္ေလ။”
“ကိတ္အေျခအေနေရာ?”။
“သိပ္မေကာင္းလွဘူး”။

ကၽြန္မ ကိတ္အခန္းေလးထဲ ေရာက္သြားခ်ိန္မွာေတာ့ သူမက သူမထိုင္ေနက် ထိုင္ခုံေလးမွာ မလႈပ္မယွက္၊ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေပါင္ေပၚမွာ ယွက္တင္ျပီး၊ တစ္ခုခုကို စိုက္ေငးႀကည့္ေနတယ္။ သူမ လက္ဖ၀ါးကို ဆုပ္ကိုင္ရင္း ကၽြန္မေျပာလိုက္တယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ဖစ္လစ္(စ္)ေလ...။” သူမရဲ႕ မ်က္လုံးေသေတြက မလႈပ္မယွက္ ေငးေနတုန္းပဲ။ ကၽြန္မ သူမ ေမးေစ့ကို ျဖည္းညင္းစြာ ဆြဲကိုင္ျပီး သူမကို ကၽြန္မဘက္ လွည့္လိုက္ေစရင္း ထပ္ေျပာတယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ခရစ္(စ္) အေႀကာင္း အခုပဲ ႀကားလိုက္ရတယ္။ ကၽြန္မ တကယ္စိတ္မေကာင္းပါဘူး။”

“ခရစ္(စ္)” ဆိုတ့ဲ စကားလုံးေလးကို အႀကားမွာေတာ့ သူမ မ်က္လုံးေတြ အသက္ျပန္၀င္လာတယ္။ ကၽြန္မကို ပေဟဋိဆန္စြာ စိုက္ႀကည့္ေနရင္း ကၽြန္မ ဒီအခန္းထဲ ဘယ္လိုမ်ား ရုတ္တရက္ႀကီး ေရာက္လာသလဲလို႕ အေျဖထုတ္ေနပုံ ေပၚပါတယ္။ ကၽြန္မ ထပ္ေျပာလိုက္တယ္။ “ကိတ္... ကၽြန္မ ဖစ္လစ္(စ္)ေလ... ကၽြန္မ ခရစ္(စ္)အေႀကာင္းႀကားရတာ တကယ္ကို စိတ္မေကာင္းပါဘူး...”။

သတိ၊ အသိ နဲ႕ အမွတ္တရေတြ သူမ မ်က္ႏွာေပၚ လႊမ္းမိုးသြားတယ္။ မ်က္ရည္ေတြ ရုတ္တရက္ ၀ဲတက္လာျပီး သူမရဲ႕အေရးအေႀကာင္းေတြကေနတစ္ဆင့္ ေအာက္ကိုေလွ်ာဆင္းသြားႀကတယ္။ သူမ ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာတယ္။ “ခရစ္(စ္) မရွိေတာ့ဘူး...”။
“ကၽြန္မသိပါတယ္။ ကိတ္ရယ္... ကၽြန္မသိပါတယ္။”

အ့ဲေနာက္ပိုင္း ကၽြန္မတို႕ အားလုံး ကိတ္ကိုေသေသခ်ာခ်ာ ဂရုစိုက္ခ့ဲႀကတယ္။ သူမကို သူမအခန္းထဲမွာပဲ ထမင္းစားေစတယ္။ သူမကို အရင္ကထက္ အမ်ားႀကီး ပို ျပဳစုခ့ဲႀကတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြမွာေတာ့ တျဖည္းျဖည္းနဲ႕ သူမကို ယခင္ပုံမွန္ ေဂဟာ စည္းကမ္းေတြအတိုင္း ျပန္ေနေစခ့ဲရပါတယ္။

မႀကာခဏဆိုသလို ကၽြန္မ ျဖတ္သြားတိုင္း ကိတ္တစ္ေယာက္ ထိုင္ေနက်ထုိင္ခုံေလးမွာ ထိုင္ရင္း ေပါင္ေပၚမွာ အယ္လ္ဘမ္ေလးကိုတင္လို႕၊ ခရစ္(စ္)ရဲ႕ ဓာတ္ပုံေတြကို ၀မ္းနည္းေႀကကြဲစြာ ေငးႀကည့္ေနတာကိုပဲ ေတြ႕ရဆဲပါ။

အိပ္္ရာ၀င္ခ်ိန္ဟာ သူမအတြက္ တစ္ေန႕တာ အခက္ခဲဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ခ့ဲပါတယ္။ သူမ ေတာင္းဆိုခ်က္အရ ခရစ္(စ္)ရဲ႕ အိပ္ရာမွာ ေျပာင္းအိပ္ခြင့္ရခ့ဲတယ္။ ၀န္ထမ္းေတြကလည္း သူမအိပ္ခါနီး ဂြမ္းေစာင္ကို ျခံဳေပးရင္း သူမ ေပ်ာ္ရႊင္ေအာင္ စကားစျမည္ေျပာ၊ ရယ္ေမာေနခဲ့ႀကေပမယ့္ ကိတ္ကေတာ့ စကားတစ္ခြန္းမွ မဟဘဲ ဆိတ္ဆိတ္ေနကာ အထီးက်န္ေနဆဲပါပဲ။ သူမကို သိပ္ခ့ဲျပီး တစ္နာရီအႀကာ ကၽြန္မ အခန္းေလးေရွ႕က ျဖတ္သြားခ်ိန္ထိတိုင္ သူမ ႏိုးေနတုန္းပဲ။ မ်က္လုံုးေတြေႀကာင္ေနျပီး မ်က္ႏွာက်က္ကိုသာ ေငးႀကည့္ေနဆဲ။

ရက္သတၱပတ္ေပါင္း မ်ားစြာႀကာျမင့္ခ့ဲေပမယ့္ ကိတ္ရဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္ကေတာ့ နည္းနည္းမွ ထူးျခားမလာခ့ဲပါဘူး။ သူမကိုႀကည့္ရတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယုံႀကည္မႈ မရွိေတာ့ဘဲ တစ္ခုခုကို ေႀကာက္ရြံ႕ျပီး ဂဏာမျငိမ္ျဖစ္ေနတယ္။ သူမကိုယ္သူမ လုံျခံဳမႈ ကင္းမ့ဲတယ္လို႕ ခံစားေနရပုံပါပဲ။ ဘာေႀကာင့္ပါလိမ့္ လို႕ ကၽြန္မ ေတြးမိတယ္။ သူမအတြက္ ဒီအိပ္ရာ၀င္ခ်ိန္က တျခား ေန႕ဘက္အခ်ိန္ေတြထက္ ဘာေႀကာင့္မ်ား ပိုခက္ခဲ ရွည္လ်ားေနရသလဲေပါ့။

ဒီလိုနဲ႕ တစ္ည ကၽြန္မ သူမအခန္းထဲ ေရာက္သြားခ့ဲခ်ိန္မွာလည္း အရင္ညေတြလိုပဲ မ်က္လုံးေႀကာင္ျပီး လုံး၀ ႏိုးေနတ့ဲ ကိတ္ကို ေတြ႕ရတယ္။ “ကိတ္... မင္းရဲ႕ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းကိုမ်ား သတိရေနတာလား...?” ကၽြန္မ ဘာမွမေတြးမိဘဲ ရုတ္တရက္ ေမးလိုက္မိတယ္။ ဒီ့ေနာက္ ကၽြန္မ သူမရဲ႕ အေရးအေႀကာင္းေတြနဲ႕ ပါးျပင္ကို ငုံ႕နမ္းလိုက္မိတယ္။

ကၽြန္မ ေရကာတာတံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္မိသလိုပဲ။ မ်က္ရည္ေပါက္ေတြ သူမပါးျပင္ေပၚ တရႀကမ္း ေျပးဆင္းလာႀကတယ္။ သူမလက္ေတြကလည္း ကၽြန္မ လက္ေတြကို တင္းရင္းစြာ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႕ေပါ့။ “ခရစ္(စ္)က ငါ့ကို အျမဲ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္း ေပးေနက်...” သူမ ေျပာရင္း ရႈိက္ငိုတယ္။

“ကၽြန္မသိပါတယ္ ကိတ္ရယ္...” ကၽြန္မ ခပ္တိုးတိုးပဲ ေျပာမိတယ္။
“ငါသူ႕ကို အရမ္းသတိရတယ္။ ငါ့ကို ဒီႏွစ္ေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ သူ အိပ္ရာ၀င္ အနမ္းေတြ ေပးခ့ဲတာေလ...”။ ကၽြန္မ သူမ မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးေနစဥ္ သူမ စကားလုံးေတြခဏရပ္ျပီး ပင့္သက္ရႈိက္လိုက္တယ္။ “ငါေလ... သူ႕အနမ္းေတြ မရွိဘဲနဲ႕ အိပ္မေပ်ာ္ႏိုင္ဘူးထင္တယ္...”။

သူမ ေက်းဇူးတင္တ့ဲ မ်က္လုံးအစုံနဲ႕ ကၽြန္မကို ေမာ့ႀကည့္ရင္းေျပာတယ္။ “အိုး... မင္းရဲ႕ အနမ္းအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။”

ေသးငယ္တ့ဲ အျပံဳးေလး တစ္ပြင့္ကို ကိတ္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေထာင့္ေလးမွာ ကၽြန္မ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ “မင္းသိလား...” သူမက လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ ေျပာတယ္။ “ခရစ္(စ္)က ငါ့ကို သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ အျမဲ ဆိုျပေလ့ရွိတယ္။”
“အိုး... ဟုတ္လား။”
“ဟုတ္တယ္” သူမ ေခါင္းကို ျငိွမ့္ရင္းေျပာတယ္။ “ငါ ညတိုင္း သူ႕ရဲ႕ ဒီခုတင္ေပၚမွာ လွဲရင္း အ့ဲဒီ သီခ်င္းေလးအေႀကာင္းကို ေတြးမိတယ္ေလ။”
“ဘယ္လို သီခ်င္းေလးမ်ားလဲ... ကိတ္။”

ကိတ္က ျပံဳးျပီး ကၽြန္မလက္ကို ဆုပ္ကိုင္လို႕ သူမ လည္ေခ်ာင္းကို ရွင္းလိုက္တယ္။ ျပီးေတာ့ သူမရဲ႕ ဇရာေႀကာင့္ တိုးညင္းေနေပမယ့္ သံစဥ္အျပည့္ရွိေနဆဲ အသံေလးက ဒီသီခ်င္းေလးထဲမွာ ျဖည္းညင္းစြာ လိုက္ပါလြင့္ေမ်ာလာတယ္ေလ။

“ခ်စ္သူရဲ႕ အနမ္းတစ္ပြင့္ အဆုံးမွာမွ ငါတို႕ကို ခြဲခြာခြင့္ေပးပါ။
ငါ အလြန္အိုမင္းျပီး အိပ္မက္ညေတြ ဆက္မမက္ႏိုင္ေတာ့သည့္တိုင္
အ့ဲဒီ အနမ္းတစ္ပြင့္က ငါ့ႏွလုံးသားထဲမွာ အျမဲထာ၀ရ ထင္က်န္ေနမွာပါ။”



Phyllis Volkens ရဲ႕ Chicken Soup for the Woman's Soul ထဲက A Goodnight kiss ကို ဘာသာျပန္ျပီး share ပါတယ္။ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ဘာသာျပန္ေရးတာမို႕ စကားလုံးအသုံးအႏႈန္းမ်ား မွားယြင္းလြဲေခ်ာ္ေနခ့ဲလွ်င္ ေတာင္းပန္ပါေႀကာင္း...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

“ဟုတ္က့ဲ”

တစ္ေန႕ထက္ တစ္ေန႕
ပိုပို မ်ားလာတ့ဲ “ဟုတ္က့ဲ” ေတြ
နားနဲ႕မဆန္႕ေတာ့ဘူး
သည္းမခံႏိုင္တ့ဲ တစ္ေန႕
ေတာ္လွန္မိလိမ့္မယ္။

င့ဲႀကည့္စရာေတြမ်ားလို႕
ဟုတ္က့ဲ လိုက္ေနရတာ
ေခါင္းငုံ႕ခံေနတာကို
အလကားေနရင္း အေကာင္းမထင္နဲ႕။

ခင္ဗ်ားတို႕ ကမာၻမွာသာ
ခင္ဗ်ားတို႕ ဘာသာ
ႀကီးစိုးလို႕ ရခ်င္ရမယ္
က်ဳပ္တို႕ ကမာၻမွာေတာ့
လာဗိုလ္မက်နဲ႕။

အခ်ိန္က်ျပီဆိုတာနဲ႕
သတိေကာင္းေကာင္းသာ ထားေပေတာ့
ခင္ဗ်ားတို႕ေတြ လူကိုသာ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္မယ္
က်ဳပ္တို႕ရဲ႕ ဒီ “ဟုတ္က့ဲ” ေနာက္ကြယ္က စိတ္ဓာတ္အင္အားကိုေတာ့
ဘယ္ေတာ့မွ မႏိုင္ပါဘူး။

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

နင္ဘယ္သူလဲ

နင္ဘယ္သူလဲ
မျပံဳးျပနဲ႕
ငါတကယ္ျမင္ေနတာက
အ့ဲအျပံဳးခ်ိဳခ်ိဳေနာက္က ဓားသြားခၽြန္...

နင္ဘယ္သူလဲ
စကားေတြမေျပာနဲ႕
ငါတကယ္ႀကားေနတာက
အ့ဲစကားခ်ိဳခ်ိဳေအာက္က မုသား...

နင္ဘယ္သူလဲ
အ့ဲမ်က္၀န္းနဲ႕ မႀကည့္နဲ႕
ငါတကယ္ျမင္ေနတာက
အ့ဲမ်က္၀န္းစိမ္းေနာက္က အစြယ္ျဖဴ...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

ယခုတစ္ပတ္ သင္ခန္းစာ

ဒီအပတ္ကေတာ့ အလြန္အလုပ္မ်ားတ့ဲအပတ္ေပါ့။ စာေမးပြဲႀကီး မစစ္မီ ေက်ာင္း ေနာက္ဆုံး တက္ရတ့ဲအပတ္ဆိုေတာ့ project due dates ေတြ deadlines ေတြ အမ်ားႀကီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုေတာင္ အလုပ္မ်ားဦးမယ္ထင္ပါတယ္။

မေန႕က ႀကံဳခ့ဲရတ့ဲ အျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဘ၀သင္ခန္းစာတစ္ခုလို႕ ဆိုရပါမယ္။ ထုံးစံအတိုင္း ဒီေန႕ presentation debate အတြက္ မေန႕က group meeting ေတြ႕ႀကတယ္။ အ့ဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္တို႕ group ထဲက group member တစ္ေယာက္က အလြန္ တစ္ကိုယ္ေကာင္းဆန္တာကို သိလိုက္ရတယ္။ တျခား က်န္တ့ဲ member ေတြကေတာ့ အလြန္ သေဘာထား ႀကီးႀကပါတယ္။ သူ႕ကို သိပ္အျပစ္တင္သံ မႀကားရဘူး။ အရမ္းတင္းေနတ့ဲ member တခ်ိဳ႕ဆီကသာ သူ႕ကြယ္ရာမွာ negative comment ေတြႀကားရပါတယ္။

အ့ဲမွာ တင္းသြားတ့ဲ သူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္လည္း ပါ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရုတ္တရက္ ေပါက္ကြဲသြားျပီး စကားတစ္ခြန္းေျပာလိုက္မိတယ္။ ဒါက member တစ္ေယာက္ ထေျပာျပီးတ့ဲေနာက္မွ ကၽြန္ေတာ္ပါ စိတ္တင္းလြန္းျပီး လႊတ္ခနဲ ေျပာထြက္သြားတာပါ။ အစက မေျပာေတာ့ဘူး လုပ္ထားတ့ဲ စကားတစ္ခြန္း လႊတ္ခနဲ ထြက္သြားတာ။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတာက ကၽြန္ေတာ္တို႕ group leader ပါ။ သူမက ေဒါသထြက္တ့ဲ sign လုံး၀မျပပါဘူး။ တည္တည္ျငိမ္ျငိမ္ပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕ကို ေျဖာင္းျဖပါတယ္။ သူ႕ကို အျပစ္တင္မေနဖို႕၊ ျပီးေတာ့ သူ႕ကို ေျပာင္းလဲဖို႕ မႀကိဳးစားပဲနဲ႕ ကိုယ္ေတြ က်န္တ့ဲ လူေတြကပဲ လုပ္စရာရွိတာကို အေကာင္းဆုံး လုပ္ဖို႕ တိုက္တြန္းပါတယ္။

အစပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ ေဒါသထြက္မိပါတယ္။ တစ္ေန႕လုံး တႏံု႕ႏံု႕နဲ႕ ေဒါကန္ေနမိတာ။ ေနာက္ meeting ျပီးျပီး အိမ္ေရာက္ေတာ့မွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားမိလာတယ္။ အေတာ္ကို စိတ္တိုလြယ္ပါလားေပါ့။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းလည္း စိတ္ရွည္သလို၊ တစ္ခါတေလ စိတ္တိုလြယ္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္။ ထစ္ခနဲဆို ေျပာဆိုပစ္လိုက္ျပီးမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ထိန္းရေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။ မေန႕က ကၽြန္ေတာ္ အ့ဲေလာက္ထိ ေဒါသထြက္ခ့ဲတာကို ျပန္စဥ္းစားမိတိုင္း ကုိယ့္ကိုယ္ကို ရွက္မိတယ္။ အ့ဲေလာက္ေတာင္ သေဘာထားႀကီးႀကီးထားဖို႕ မရင့္က်က္တ့ဲ လူတစ္ေယာက္ အေနနဲ႕ေပါ့။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႕ group leader ကို ေလးစားမိတယ္။ သူမက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ group ထဲက ေယာက်္ားသား တစ္ေယာက္ရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္းစိတ္ကို လ်စ္လ်ဴရႈႏိုင္ခ့ဲတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ပဲမို႕ သူမစိတ္ဓာတ္ကို အတုယူစရာပါ။ လူတစ္ေယာက္ သူ႕ဟာသူ ဘယ္ေလာက္ပဲ တစ္ကိုယ္ေကာင္း ဆန္ဆန္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ သူ႕အက်ိဳးနဲ႕သူ ျပီးသြားမွာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးဆန္ဆန္ ရင့္က်က္ဖို႕ အမ်ားႀကီးလိုပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ မေန႕က ႀကံဳခ့ဲရတ့ဲ သင္ခန္းစာ ယူဖြယ္ရာအျဖစ္အပ်က္ေလးကို share ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးေရာ ကၽြန္ေတာ္ပါ လာမယ့္ စာေမးပြဲေတြ project ေတြ အစစ အရာရာ စိမ္းလန္းစိုေျပႀကပါေစ လို႕ ဆုေတာင္းလ်က္။

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

စာနာပါ

ယုန္ကေလးေရ..
ငါ့ႏွလုံးခုန္သံေတြ
တဒုံးဒုံးျမည္ေနျပီ
ဆုံးရံႈးမႈဆို ရင္မဆိုင္ရဲဘူး...

ယုန္ကေလးေရ...
ငါ့ရင္ဘတ္ေဟာင္းႀကီး
ရႈပ္ရွက္ခတ္ ျပဳတ္ျပတ္ထြက္ေအာင္
မင္းလုပ္ရက္ခ့ဲျပီ...

ယုန္ကေလးေရ...
ဒီအခန္းေထာင့္မွာ
မင္းျပန္အလာေစာင့္ေနသူကို
မ့ဲျပံဳးနဲ႕ ေခါက္ထားရစ္ႏိုင္လား...

ယုန္ကေလးေရ...
ေဟာဒီက ကာရန္မ့ဲ ဂစ္တာကို
မာယာနဲ႕ ဆင္ေျခမပါဘဲ
ရစ္သမ္ညွိေပးလွည့္ပါ...

ယုန္ကေလးေရ...
တႏံု႕ႏုံ႕နဲ႕
အစိမ္းလိုက္ေတာ့ တစ္ကိုက္ခ်င္း ၀ါးမစားနဲ႕
ေရခဲတိုက္သာ ပို႕လိုက္ပါ
ေ၀ဒနာ ပိုသက္သာတာေပါ့...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္

စာလုပ္ခ်င္စိတ္ မရွိလို႕ ေလွ်ာက္ေရးထားတ့ဲ ေပါက္ကရေလးဆယ္ပါ :P
ဒါဖတ္ျပီး ရယ္ရတယ္လို႕ေတာ့ မေျပာနဲ႕ေနာ္။ တစ္ခ်က္ျပံဳးရင္ တစ္ရက္အသက္ပိုရွည္မွာပါ :)

ည

ညသည္ တိတ္ဆိတ္လြန္းလွသည္။ ေဆာင္းေလ တစ္ခ်က္ အေ၀့တြင္ေတာ့ ပါးျပင္ေပၚမွ ႀကက္သီးေမြးညင္းမ်ားပင္ ထလာသေယာင္။ ဓာတုေဗဒ ညီမွ်ျခင္းမ်ား က်က္ေနရာမွ “ေခ်ာက္..ေခ်ာက္..ေခ်ာက္” ျမည္ေနေသာ စားပြဲတင္နာရီေလးကို မ်က္ေစာင္းထိုးမိသည္။ ရွစ္နာရီငါးဆယ္မိနစ္။ အခ်ိန္က မနည္းေတာ့။

မနက္က လက္ေတြ႕ခန္း မ၀င္ခင္ သူကၽြန္မကို အေျပးကေလး လာေျပာသြားတာ နားထဲျပန္ႀကားေယာင္မိသည္။ “ဒီည ကိုးနာရီ ဖုန္းဆက္မယ္ေနာ္” တ့ဲ။ သူႏွင့္ကၽြန္မက ေမဂ်ာမတူ၍ ေက်ာင္းမွာ ေတာ္ရံုႏွင့္ မေတြ႕ျဖစ္ႀက။ ခဏခဏ ေတြ႕ျပန္လွ်င္လည္း အလြန္ရွက္တတ္ေသာ ကၽြန္မက သူငယ္ခ်င္းမ်ား ၀ိုင္းစမည္ကို စိုးရိမ္သည္။ အမွန္အတိုင္း ၀န္ခံရလွ်င္ အျမဲေတြ႕ေနရ၍ သူကၽြန္မကို ရိုးသြားမွာကိုလည္း ေႀကာက္မိပါသည္။ တကယ္ဆိုလွ်င္ ကၽြန္မတို႕ ႏွစ္ေယာက္က တစ္ပတ္တစ္ႀကိမ္မွ်ပင္ ေတြ႕ခဲလွသည္ပဲ။

သူက အဂၤလိပ္စာအထူးျပဳ ဒုတိယႏွစ္ေက်ာင္းသား။ သူႏွင့္ ကၽြန္မဆိုသည္မွာ အလယ္တန္းေက်ာင္းထဲက ခင္မင္ခ့ဲႀကသည့္ အတန္းေဖာ္မ်ား။ ေမြးခ်င္းမရွိသည့္ ကၽြန္မ သူ႕ကို အစ္ကိုရင္းတစ္ေယာက္ပမာ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ခ့ဲသည္။ အရာရာ ဦးစားေပးတတ္ေသာ သူ႕ကို အျမဲလိုလို ဂ်ီက်ခ့ဲမိသည္။ ရဲရင့္တည္ႀကည္ေသာ သူ႕ကို အျမဲ အားကိုးမိခ့ဲသည္။ ကၽြန္မထက္ လပိုင္းမွ်သာ ႀကီးေသာ သူ႕ကို ငယ္စဥ္ကတည္းက ကိုကို ဟု အားကိုးတႀကီး ေခၚတတ္သည္မွာ ယခု တကၠသိုလ္ေရာက္သည့္တိုင္ မေျပာင္းလဲ။

သူခ်စ္ေရးဆိုလာသည့္ အခ်ိန္ကစျပီး ကၽြန္မ သူ႕အေပၚ အရင္လို မဆက္ဆံရဲေတာ့။ သူ၏ “ပိုး ကို ခ်စ္တယ္” ဟူေသာ စကားလုံးမ်ားက ကၽြန္မႏွင့္သူ႕အႀကား အျဖဴေရာင္စည္း ပါးပါးတစ္ေႀကာင္း ဆြဲလိုက္သေယာင္။ ကၽြန္မမွာ မိမိ အစ္ကိုတစ္ေယာက္ပမာ အားကိုးရေသာ သူတစ္ေယာက္ ဒီလိုစကားမ်ိဳး ေျပာလာဖို႕ လုံး၀ မေမွ်ာ္လင့္ထားခ့ဲသည္မွာ အမွန္။ အလြန္မ်က္ရည္လြယ္ေသာ ကၽြန္မ၊ ရုတ္တရက္မို႕ ၀ဲတက္လာေသာ မ်က္ရည္ကို မ်က္ေတာင္ ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ႏွင့္ မက်ေအာင္ထိန္းရင္း ဆြံ႕အေနမိသည္။ မ်က္ရည္တစ္ေပါက္ က်ခ့ဲ မက်ခ့ဲ ကၽြန္မ မမွတ္မိေတာ့။

၅လအလြန္က သူ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ ခပ္တိုးတိုးေျပာသြားေသာစကား။ “ပိုး လက္ခံလာတ့ဲအထိ ကိုကို ေစာင့္ပါ့မယ္” တ့ဲ။ သူ၏ မ်က္လုံးမ်ားက ကၽြန္မရင္ထဲရွိ အစ္ကိုတစ္ေယာက္သဖြယ္ ပုံရိပ္ကို အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္အသြင္ ေျပာင္းလဲရန္ ဖိအားေပးေနသည္။ ကၽြန္မစိတ္ထဲတြင္ေရာ မည္သုိ႕ရွိမည္နည္း။ ကၽြန္မ မသိပါ။ အေျဖရွာမရသည့္ အဆုံး ကၽြန္မ၏ ႏွလုံးသားကို ေမးႀကည့္မိသည္။ ၄င္းကိုယ္တိုင္လည္း မသိ။ ကၽြန္မ ရွက္ရြံ႕မိသည္။ ကိုကို႕ကို ကၽြန္မ မထိခိုက္ေစခ်င္။ ကၽြန္မ၏ ဆုံးျဖတ္ခ်က္တစ္ခုေႀကာင့္ ကိုကို စိတ္ထိခိုက္ေစမည့္ အျဖစ္ကို ကၽြန္မ မလိုလား။ ကၽြန္မအျဖစ္မွာ ေရွ႕တိုးရခက္ ေနာက္ဆုတ္ရခက္။ ကၽြန္မမွာ ထုပ္စည္းတိုး ကစားေနေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ ထမင္းရည္ပူစည္း နင္းမိမည္ကို ေႀကာက္၍ တြန္႕ဆုတ္ တြန္႕ဆုတ္ ေရွာင္တိမ္းကစားေနပုံႏွင့္ပင္ တူပါသည္။

ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ ဆိုလွ်င္ တယ္လီဖုန္းျမည္သံက ဒီည၏တိတ္ဆိတ္မႈကို ျဖိဳခြင္းေတာ့မည္။ ထိုျမည္သံႏွင့္အတူ ကၽြန္မ၏ ေ၀ခြဲမရေသာ အာရံုတို႕ ပ်ံ႕လြင့္လာေခ်မည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ၍ တယ္လီဖုန္းလိုင္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္ဆီက မိန္းကေလး တစ္ေယာက္ သို႕မဟုတ္ ေယာက်ာ္းေလး တစ္ေယာက္၏ တစ္ဖက္လူ မႀကားႏိုင္ေသာ ရႈိက္သံမ်ား...

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္