မနက္ျဖန္

မေန႕က နင္ ေအးစက္စက္ေျပာခ့ဲတ့ဲ စကားတစ္ခြန္း ခုထိ ႀကားေယာင္ေနတုန္းပဲ။
ဘာရယ္... “ငါမရွိလည္း နင့္အတြက္ ဘာမွ မထူးျခားပါဘူး” တ့ဲ။
စိမ္းကားလြန္းတ့ဲနင္ေလ ငါ့အေပၚ အျမဲ ေအးစက္လြန္းတယ္။
ဘာေႀကာင့္လဲ ငါေမးတိုင္း ေ၀့လည္ေႀကာင္ပတ္ ေျပာတတ္တ့ဲ နင့္ေႀကာင့္ ငါငိုရတ့ဲ ညေပါင္း မနည္းေတာ့ဘူး။
နင္ျပန္ေခ်ာ့တိုင္း ငါျပံဳးတတ္ခ့ဲေပမယ့္ ငါ့ရင္ထဲ စြဲက်န္ရစ္ခ့ဲတ့ဲ ဒီအမာရြတ္က ဘယ္ေတာ့မွ ဖ်က္မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။

နင္လည္း နင့္ကမာၻမွာ၊ ငါလည္း ငါ့ကမာၻမွာ ရွင္သန္ေနတာပဲ။
ဒါေပမယ့္ အခုနဲ႕ အရင္ မတူေတာ့တာက ငါ့ေဘးမွာ နင္မရွိေတာ့ဘူး။
ဒီအတြက္ ငါဘယ္သူ႕ကိုမွ အျပစ္မတင္ဘူး။
ဟုတ္တယ္။ နင္သင္ေပးခ့ဲဖူးသလို မနက္ျဖန္ေပါင္းမ်ားစြာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ေကာင္းေကာင္း အသက္ရွင္သန္သြားမွာ။
နင့္ကို သိေစခ်င္တာ တစ္ခုပဲရွိတယ္။
ငါ့ရဲ႕ ဘယ္ဘက္နံေဘးမွာ မေန႕က နင္ရွိခ့ဲတ့ဲ ေနရာေလး အ့ဲဒီ မနက္ျဖန္ေတြတိုင္း အျမဲ လစ္ဟာေနဦးမွာပါ။

ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္