(ေအာက္ပါ ဇာတ္လမ္း၊ ဇာတ္ေကာင္ အားလုံးသည္ စာေရးသူ၏ စိတ္ကူး၊ ဖန္တီးမႈ သက္သက္သာ ျဖစ္သည္။)
ကၽြန္မ ဘ၀မွာ အ့ဲေလာက္ ျပင္းထန္တ့ဲ ခံစားမႈမ်ိဳး တစ္ခါမွ မခံစားဖူးဘူး။ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ႏွစ္မ်ိဳးလုံးကို တစ္ခ်ိန္ထဲမွာ ခံစားလိုက္ရတာ။ အျဖစ္အပ်က္ေတြတိုင္းမွာ ျဖစ္ျပီဆိုကတည္းက အ့ဲလိုျဖစ္ေအာင္ လုပ္တ့ဲသူ အနည္းဆုံး တစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိတာပဲေလ။ ျပဳလုပ္သူက လူ မဟုတ္ရင္ေတာင္မွ အရာ တစ္ခုခုေပါ့။ ခုကၽြန္မ ကိစၥက လူတစ္ေယာက္ေႀကာင့္ ျဖစ္လာတ့ဲ ခံစားမႈ။ အို.. ေသခ်ာပါတယ္။ အ့ဲဒီလူပါပဲ။ ကဲပါ... ဆက္ေျပာရလြယ္ေအာင္ သူ႕ကို ကၽြန္မတို႕ "ကို္ေျပ" လို႕ပဲ ေခၚႀကပါစုိ႕။
ကိုေျပဆိုတာ ကၽြန္မတို႕ ရံုးက အစ္ကိုႀကီး ဆိုပါေတာ့။ ရံုး၀န္ထမ္း စာအုပ္ထဲက ေမြးသကၠရာဇ္ အရ ကၽြန္မထက္ ၅ႏွစ္တိတိ ႀကီးတယ္။ အသားျဖဴျဖဴ ေဒါင္ေကာင္းေကာင္းနဲ႕၊ လူတိုင္းကို ျပံဳးျပံဳးျပျပီး ႏႈတ္ဆက္တတ္တယ္။ သူ႕ဘယ္ဘက္ပါးက ပါးခ်ိဳင့္နက္နက္က မိန္းကေလးတိုင္းကို ဆြဲငင္ေနသလိုပဲ။ ဘယ္ေတာ့မဆို ရွပ္အက်ႍ အျဖဴ လက္ရွည္နဲ႕ ပုဆိုးကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၀တ္ေလ့ရွိတယ္။ အေတာ္ေလးေတာ့ ရုပ္သန္႕တ့ဲလူပဲ။ ကိုေျပ ဆိုတ့ဲ နာမည္က ကၽြန္မတို႕ ၀န္ထမ္းေတြ အခ်င္းခ်င္း အတိုေကာက္ ေခၚတ့ဲ နာမည္ေပါ့။ ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ။ သူ႕အေႀကာင္း ကၽြန္မ မသိသလို ကၽြန္မအေႀကာင္းလည္း သူ ဂဂဏဏ မသိပါဘူး။ စကား တစ္ခြန္းေတာင္မွ အေပါက္အလမ္းတည့္ေအာင္ မေျပာဖူးတာကိုး။ ေဟာေတာ္.. ညည္းဟာက ယုံတမ္းပုံျပင္ႀကီးလားေအ လို႕ ေမးလည္း ေမးခ်င္စရာပဲ။ အ့ဲေလာက္ထိ လွမ္းတ့ဲ သူစိမ္းတစ္ေယာက္ ေပမို႕သာပဲ.. ကၽြန္မ အေတြးအာရံုေတြ သူ႕ေႀကာင့္ မွင္သက္ခ့ဲဖူးတာလည္း တခဏတာေလးတင္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။
ကိုေျပက အရမ္း ဂရုစိုက္တတ္တယ္။ လူတစ္ဖက္သား ထိခိုက္နစ္နာေအာင္ ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာဘူး၊ မလုပ္ဘူး။ အလုပ္မွာဆိုလည္း ကိုယ့္ အထက္အရာရွိက အစ သန္႕ရွင္းေရး၀န္ထမ္းက အဆုံး အျမဲအကူအညီ ေပးေလ့ရွိတယ္။ လူတစ္ေယာက္ က်င္းထဲႀကပ္ထဲ ေရာက္ေနျပီဆို ကယ္တင္ရွင္ေပါ့ေလ။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို စူပါဟီးရိုး၊ စူပါမန္း ေပါ့။ ရံုးမွာ သူ႕ရဲ႕ အကူအညီေတြေႀကာင့္ ကၽြန္မရဲ႕ အလုပ္သင္ ၀န္ထမ္းဘ၀က စလို႕ ခု အျမဲတမ္း ၀န္ထမ္းဘ၀ထိကို ျပႆနာ ဘာတစ္ခုမွ ႀကီးႀကီးမားမား မရွိခ့ဲရပါဘူး။ တစ္ခါတေလ အလုပ္မွာ စိတ္က သူ႕ဆီ ယုိင္ယုိင္ေနေတာ့ ေတြးမိတာေပါ့ေလ.. ဟယ္ေတာ့၊ ငါ့ကို စိတ္၀င္စားေနလို႕မ်ား ငါ့ တစ္ေယာက္ထဲ ကြက္ကူညီေနသလား ဆိုေတာ့လည္း မဟုတ္ဘူး။ လူတိုင္းကို ကူညီတာ။ အ့ဲဒါေတြေႀကာင့္ေပါ့.. သူက ကၽြန္မရဲ႕ တစ္ကိုယ္ေကာင္း စိတ္ကို ႏိုင္သြားခ့ဲတာ။
ကိုေျပက သူ႕ေႀကာင့္ လူတစ္ေယာက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ သိမ္ငယ္စိတ္ မရွိေစဘူး၊ ရွိေနခ့ဲရင္လည္း သူ႕ကိုယ္ကို ႏွိမ့္ခ် ဆက္ဆံျခင္းအားျဖင့္ လူတစ္ဖက္သားကို အားတက္ေစတယ္။ သူက စီးပြားေရး၊ စီမံခန္႕ခြဲမႈ ပညာတင္ မကဘူး၊ စာရင္းအင္း၊ အင္ဂ်င္နီယာ အတတ္က အစ ကၽြမ္းက်င္တယ္။ ဒါေႀကာင့္လည္း ကၽြန္မတို႕ Assembly Department ရဲ႕ ဂ်ာႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ရံုးထဲတင္မက၊ စက္ရံုထဲလည္း မႀကာမႀကာ ဆင္းစစ္ေဆးရေတာ့ စက္ရံံုအလုပ္သမေတြက အစ ေႀကြရတ့ဲ လူတစ္ေယာက္ေပါ့။ မိန္းကေလးေတြ မေျပာပါနဲ႕၊ ေယာက္်ားေလး အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေတာ္ မနာလို ျဖစ္ရမယ့္ လူ။
ဒီအလုပ္ စ၀င္ကတည္းက သူ႕ပန္းသတင္းေတြကို ဟိုလူ႕စကား ဒီလူ႕စကားနဲ႕ ႀကားေနခ့ဲတာ။ သူနဲ႕ ပတ္သက္လို႕ ကၽြန္မ တစ္လေလာက္ေတာ့ ဘာသိဘာသာ ေနလာခ့ဲတာပါပဲ။ သူ႕လို ရုပ္ေခ်ာ၊ သေဘာေကာင္း၊ မေနာ ျဖဴတ့ဲ လူတစ္ေယာက္ကို စိတ္၀င္စားမိတာ သဘာ၀ပဲ၊ အ့ံႀသစရာ မရွိပါဘူးေလ.. ေပါ့။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ supplier ေတြဆီက စာရြက္စာတမ္းေတြ စစ္ေဆးဖို႕ သူ႕ရံုခန္းထဲ ၀င္၀င္ေနရေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိလာတယ္။ အ့ဲေနာက္ပိုင္း စိတ္က ေဖာက္ျပားလာတယ္။
ကၽြန္မမွာ ခ်စ္သူ မရွိေပမယ့္ သူ႕မွာ ခ်စ္သူရွိေလာက္တယ္လို႕ တထစ္ခ် ေကာက္ခ်က္ခ်ျပီး ကၽြန္မဘက္က "ေဖာက္ျပား" တယ္လို႕ သုံးႏႈန္းလိုက္တာပါ။ ကၽြန္မက တစ္ပါးသူ ပိုင္ဆိုင္ျပီးသား ခ်စ္ခ်င္းေမတၱာကို လုယူလိုစိတ္ မရွိတာ အမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ ဘက္စုံ ျပည့္စုံေနတ့ဲ လူတစ္ေယာက္က မိန္းကေလးေတြ သူလိုခ်င္တိုင္း ရႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိေနရဲ႕သားနဲ႕ ကၽြန္မေလ.. အ့ဲမိန္းကေလးေတြထဲက တစ္ေယာက္ ျဖစ္မွန္းမသိ ျဖစ္လာခ့ဲတယ္။
ေအာ္.. ပုံျပင္ရဲ႕ အစကို ျပန္သြားပါမယ္။ ၀မ္းနည္း ၀မ္းသာ ႏွစ္ခုလုံး တစ္ျပိဳင္တည္း ခံစားလိုက္ရတယ္ဆိုတာေလ။ အ့ဲေန႕မနက္ ရံုးတက္ေတာ့ ကိုေျပက ကၽြန္မစားပြဲေရွ႕က ျဖတ္အသြား ကၽြန္မကို စကားတစ္ခြန္း ခပ္တိုးတိုး လွမ္းေျပာတယ္။ "မျမစိမ္း၊ ေန႕လည္ ထမင္းခ်ိန္က်ရင္ lobby မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ အတူတူ ထမင္း သြားစားႀကတာေပါ့" တ့ဲ။ ကၽြန္မေလ.. အ့ဲဒီစကား ႀကားလိုက္ရျပီး ရုတ္တရက္ မွင္သက္သြားမိတယ္။ အသက္ရွဴ ရပ္သြားတယ္ ဆိုတာမ်ိဳးေလ။
သဲကႏာၱရထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ့ဲစြာ ေလွ်ာက္သြားေနတ့ဲ ၀ိညာဥ္ခ်ဳပ္ခါနီး လူတစ္ေယာက္ စိမ္းစိမ္းလန္းလန္း အိုေအစစ္ကို ေတြ႕လိုက္ရသလိုေပါ့။ အေပ်ာ္လြန္တာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ပဲ ေပ်ာ္တာ။ သူ႕ပုံစံက လမ္းႀကံဳလို႕ ေျပာသြားတ့ဲပုံေတာ့ ေပါက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ ေက်နပ္မိတယ္။ ကၽြန္မကို ခုေတာ့ သူ သတိထားမိလာျပီေပါ့ေလ။ ေအာ္.. အေတြးလြန္ေနတာ။ စိတ္ကူးထဲမွာေတာ့ ကိုယ္က အႀကံပိုင္ သူေဋးႀကီးေပါ့ေလ။
ကၽြန္မ တစ္မနက္လုံး စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အလုပ္မလုပ္ႏိုင္ခ့ဲဘူး။ သူ႕ရံုးခန္းဘက္ကိုပဲ အခြင့္ရရင္ ရသလို ႀကည့္ေနမိတယ္။ လိုက္ကာေတြနဲ႕မို႕ ဘာမွ မျမင္ရေပမယ့္ ကိုေျပကို သူ႕စားပြဲမွာ ဖိုင္ေတြနဲ႕ ရႈပ္ေနမယ့္ ပုံကို စိတ္ကူး ပုံေဖာ္မိတယ္။ ဒီအေႀကာင္း ေႏြးေႏြးတို႕ကိုေတာင္ မေျပာျပေတာ့ဘူး။ သူတို႕ေတြကလည္း ကိုေျပ႕ကို ႀကိတ္ခိုက္ေနႀကတာေလ၊ ကၽြန္မ ေျပာျပလိုက္လို႕ သူတို႕ စိတ္ထဲ ထင့္သြားမွ စိတ္ဆိုးေနႀကဦးမယ္။ အခ်ိန္ေတြကလည္း ႀကာလိုက္တာ၊ ၁၂ နာရီ ကလည္း မထိုးႏိုင္ေတာ့ဘူး။
၁၂နာရီ အတိ ကၽြန္မ lobby ထဲ ဆင္းလာခ့ဲတယ္။ အိုး.. ရံုးထဲက လူေတြ အားလုံး လိုလိုပါပဲလား။ ကၽြန္မ မႏု ကို အားလုံး ဘာထိုင္လုပ္ေနႀကတာလဲ လို႕ ကပ္ေမးေတာ့ ဂ်ာႀကီး (ကိုေျပ) က ရံုးကလူေတြအားလုံးနဲ႕ တူတူ ေန႕လည္စာ စားဖို႕ ေခၚထားလို႕ပါတ့ဲ။ ျပီးေတာ့ ကိုေျပက ဌာန ေျပာင္းရေတာ့မွာေႀကာင့္ ကိုေျပ႕ ဇနီး ကို ဒီမွာမန္ေနဂ်ာ အသစ္ခန္႕ဖို႕ အတြက္ အားလုံးနဲ႕ မိတ္ဆက္ေပးဖို႕ လူစုခိုင္းတ့ဲ သေဘာပါတ့ဲ။
"ဘာ! ကိုေျပ႕ ဇနီး.. ဟုတ္လား!" ကၽြန္မ ရုတ္တရက္ လႊတ္ေအာ္လိုက္မိတယ္။ ေဘးက လူေတြက စကားေတြ ခပ္အုပ္အုပ္ ေျပာေနႀကလို႕ သတိမထား မိႀကပါဘူး။ ကၽြန္မ နားထဲ အူေနတယ္။ မႏု ေျပာတာေတြက အဟုတ္လား။ ၂မိနစ္ေလာက္ ျငိမ္က်သြားတယ္။ ကၽြန္မကို ျပန္လည္ လႈပ္ႏႈိးသူက ကိုေျပ႕ရဲ႕ အသံျငိမ္ျငိမ္ေပါ့ "ကဲ ကဲ.. အားလုံး ေစာင့္ေနရတာလည္း ႀကာသြားျပီ၊ ဒီမွာေလ.. ကၽြန္ေတာ့္ မဒမ္ေပါ့၊ သူ ႀကာေနတာ"။ အ့ဲဒီေနာက္ အားလုံးကို ရံုးနားက စားေသာက္ဆိုင္မွာ ကိုေျပတို႕ ဇနီးေမာင္ႏွံ ေန႕လည္စာ လိုက္ေကၽြးပါတယ္။
ကၽြန္မ စားမ၀င္ဘူး။ လည္ေခ်ာင္းထဲ အလုံးႀကီး တစ္လုံး ဆို႕ေနသလိုပဲ။ အေတာ္ႀကီးတ့ဲ အလုံး။ သာမန္ အလုံးလည္း မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ႀကီးႀကီး ေရခဲတုံး လိုေပါ့။ ဒီတိုင္းထားရင္ အေကာင္း။ ကိုက္စားဖို႕ ႀကိဳးစားေတာ့မွ ကိုက္မရမွန္း သိတယ္။ ေအးစက္ျပီး မာေတာင့္ေနတာကိုး။ ပါးေစာင္ထဲ တင္းထည့္ထားရလည္း အခက္။ ျပန္ေထြးထုတ္ဖို႕ကလည္း မသင့္ေတာ္။
အို... တစ္ေယာက္ထဲ စိတ္ထဲမွာ လြန္ဆြဲေနတာ။ လႊတ္ခ်လိုက္ရမလား... ဆုပ္ကိုင္ထားရမလား... လႊတ္ခ်လိုက္ရင္ ကြဲသြားမယ္... ေခါင္းမာမာနဲ႕ ဇြတ္ဆုပ္ကိုင္ထားရင္ ပင္ပန္းမယ္...
ရံုးဆင္းခ်ိန္ထိ ျမင္ေလသမွ် အားလုံး ရုပ္ေသပဲ။ ဘတ္စ္ကား မွတ္တိုင္က လူေတြကလည္း မလႈပ္မယွက္နဲ႕၊ ခါတိုင္းလို စကားေျပာမေနႀကဘူး။ အမိႈက္ေကာက္တ့ဲ ကေလးလည္း ခါတိုင္းလို အမိႈက္ပုံေတြ လိုက္ႏႈိက္ရွာမေနဘူး။ ဆိုက္ကားနင္းတ့ဲ ဦးေလးႀကီးလည္း ေက်ာက္ရုပ္ႀကီးလိုပဲ။ ဓာတုေဗဒ ဘာသာရပ္မွာဆို physical change (မူလအေျခအေန ျပန္ေျပာင္းႏိုင္တ့ဲ change) နဲ႕ chemical change (မူလ အေျခအေန ျပန္မေရာက္ႏိုင္ေတာ့တ့ဲ change) ဆိုျပီး ရွိတယ္။ ကၽြန္မရဲ႕ ရုပ္ေသ ကားခ်ပ္ကေတာ့ physical လား chemical လား ေ၀ခြဲ မရေတာ့ပါဘူးေလ...
ႀကယ္ေႀကြခ်ိန္
